Ιωάννα Διαμαντοπούλου
Ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια
Αυτές τις μέρες με ρωτάνε αν πρέπει ή όχι να αγχωνόμαστε για τον ιό. Δεν ξέρω αν ΠΡΕΠΕΙ να αγχωθεί κάποιος, νομίζω ότι αυτό δεν έρχεται “κατά παραγγελία”, έχει να κάνει κατά βάση με την ψυχοσύνθεση του καθενός. Ίσως σε ένα βαθμό να είναι και αναπόφευκτο, δεδομένων των συνθηκών. Αρκεί αυτό το άγχος να είναι ελεγχόμενο και να μη μας κάνει δυσλειτουργικούς και δυστυχισμένους. Ίσα ίσα, να είναι τόσο όσο χρειάζεται για να μας κρατήσει σε μια παραγωγική εγρήγορση, απαραίτητη σε όλες τις προκλήσεις.
Ας αναρωτηθούμε τι μας αγχώνει για αρχή. Συνήθως είναι το άγνωστο ή κάτι που πιστεύουμε ότι είναι πέρα από τον έλεγχό μας. Η ανταπόκριση μας στο άγχος θα πρέπει να περιλαμβάνει μια συνειδητή και ψύχραιμη προσπάθεια να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε αυτό που μας αγχώνει. Δεν εννοώ να επιδιώξουμε να έρθουμε σε επαφή με τον ιό (!) αλλά να πληροφορηθούμε όσο πιο έγκυρα και υπεύθυνα γίνεται γύρω από αυτόν. Έτσι θα ανακτήσουμε το όποιο μερίδιο ελέγχου μας αναλογεί. Και αφού ακολουθήσουμε με ευλάβεια τα μέτρα προφύλαξης, να δεχτούμε ότι κάνουμε ο,τι περνάει από το χέρι μας και αυτό είναι αρκετό. Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο! Ας προσπαθήσουμε να απαλλαγούμε από την αγωνία να ελέγξουμε τα πάντα στη ζωή μας -δεν μπορούμε! Η αποδοχή αυτής της αλήθειας θα μας βοηθήσει να έχουμε ψυχραιμία και καθαρό μυαλό, προϋποθέσεις απαραίτητες για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε κρίσης, όπως είναι κι αυτή που περνάμε. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να πιστέψουμε στην ικανότητα προσαρμογής και αυτοσυντήρησης που έχουμε από τη φύση μας, η οποία στην ανάγκη θα μας δώσει την απαραίτητη δύναμη για να ανταπεξέλθουμε. Και φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τίποτα στη ζωή δεν κρατάει για πάντα, όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος και αργά ή γρήγορα όλο αυτό θα το αφήσουμε πίσω μας, ελπίζω πιο δυνατοί και πιο σοφοί, κάτι που μόνο οι δυσκολίες μπορούν να μας προσφέρουν.
