Η κατάσταση στην χώρα μας τον τελευταίο καιρό είναι κάθε άλλο παρά ευχάριστη και δεν επιδέχεται περαιτέρω συζήτησης. Ούτε χρειάζεται, άλλωστε, να υπεραναλύουμε διαρκώς μια κατάσταση εθνικής κρίσης στον τομέα της υγείας με αρκετούς νεκρούς να έχουν ήδη προστεθεί στις ολέθριες συνέπειες της επικρατούσας πανδημίας. Μιας πανδημίας που, όσο άμεσες-εύστοχες κι αν ήταν οι δράσεις της ελληνικής κυβέρνησης, σίγουρα άφησε και αφήνει το στίγμα της στην ελληνική κοινωνία και την δημόσια υγεία. Στο τέλος της ημέρας ένα είναι βέβαιο: τίποτε δεν μετρά τόσο όσο η ανθρώπινη ζωή και αξία. Αξία η οποία θα πρέπει να τονίζεται συχνότερα, εντονότερα και από περισσότερους. Όπως και να έχει, η ιστορία γράφεται και δεν αλλάζει. Αυτό που οφείλουμε να απορροφήσουμε από την όλη κατάσταση είναι η θετική όψη του νομίσματος, το κρυμμένο μήνυμα πίσω από όλες τις κακουχίες που περνάει αυτό το διάστημα ο ελληνικός λαός.
Πρόσφατα άκουσα σε δελτίο ειδήσεων μία από τις πιο θλιβερές φράσεις που έχω ακούσει. Την είπε Έλληνας γιατρός που εργάζεται σε νοσοκομείο του Μιλάνου: «Χάνονται άνθρωποι που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί». Δυστυχώς, κανένα υγειονομικό σύστημα στον κόσμο δεν είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει τέτοιου τύπου κρίσεις, χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί δικαιολογία για τις ελλείψεις που υπάρχουν στα δημόσια νοσοκομεία εδώ και χρόνια. Αυτός είναι κι ο λόγος, άλλωστε, που έχουν ληφθεί τόσο σκληρά μέτρα από την πολιτεία, καθώς η υπερφόρτωση ενός ήδη προβληματικού συστήματος δεν αναμένεται να φέρει θετικά αποτελέσματα. Δεν θα ήθελα, παρ’ όλα αυτά, να μείνω εκεί. Θα ήθελα να εστιάσω αλλού στο συγκεκριμένο άρθρο.
Ο κατ’ οίκον περιορισμός είναι δυσκολότερος από ότι ακούγεται. Ταυτόχρονα, όμως, είναι η ευκαιρία του λαού για μια «ένεση ανασυγκρότησης». Θα ήθελα να παραθέσω σε αυτό το σημείο ένα ερώτημα: Πότε ήταν η τελευταία φορά που περάσαμε ουσιαστικό χρόνο με τους τριγύρω μας; Γνωστό και πολυσυζητημένο πως η τεχνολογική εξέλιξη έδωσε απίστευτες δυνατότητες στον άνθρωπο, έκανε μακράν ευκολότερη την διαβίωση του. Ωστόσο, αναλογικά με το τι συμβαίνει με κάθε φάρμακο, έφερε μαζί της παθογένειες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αποξένωση. Όλοι μας γνωρίζουμε για αυτή και για την κυριαρχική της τάση στην σύγχρονη ζωή. Το πρόβλημα είναι πως, άλλοτε από αφέλεια κι άλλοτε από επιλογή, της δίνουμε την απαραίτητη δύναμη να ορίζει τις ανάγκες και τις συνήθειες. Προσωπικά, συγκαταλέγω την έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων στην δεύτερη θέση της λίστας προβλημάτων σήμερα, πίσω μόνο από το οικολογικό. Η συζήτηση και η «ανταλλαγή» μεταξύ των συνδιαλεγόμενων είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα σοφίας και θεωρώ πως η αξία της υποτιμάται. Αυτόν τον καιρό μας δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία. Η ευκαιρία να αναθεωρήσουμε την συμπεριφορά μας και να επικοινωνήσουμε, με όλη την σημασία της λέξης. Ακούγεται εύκολο, μα στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου. Το μυστικό στην βελτίωση του ανθρώπου βρίσκεται στον σωστό συνδυασμό επιμονής και διάρκειας. Η συνεχής, δηλαδή, προσπάθεια να επικοινωνήσουμε θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη, ειδικά από την στιγμή που ο άνθρωπος θεωρείται κοινωνικό όν. Οποιοδήποτε εμπόδιο στέκεται εμπρός στην επικοινωνία των ανθρώπων αποτελεί μια κοινή δικαιολογία, ένα βάρος από τα δεσμά του οποίου οφείλουμε να ξεφύγουμε.
Θανάσης Βελώνης
*Ο Θανάσης Βελώνης σπουδάζει Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης
