Κατά το παρελθόν η γραφίδα τούτη είχε καταπιαστεί με διάφορα ερεθιστικά θέματα καθημερινότητας, τα οποία τα μετέφερε, και τα επανέφερε επαυξημένα, στον τύπο, υπό τον τίτλο «Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ, μεταξύ αστείου και σοβαρού, ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ».
…Την πρώτη φορά, το 1997, πριν δηλαδή 22 χρόνια και τη δεύτερη το 2004. Αφορούσαν τα διαδραματιζόμενα στην δημόσιο βίο για τα οποία οι εκάστοτε κυβερνώντες υπόσχονταν πως θα τα πατάξουν, πως θα τα εξαλείψουν όπως λ.χ. την διαφθορά, την διαπλοκή, την φυγοπονία, την φοροδιαφυγή, την…, την…
Βέβαια, τίποτα (εκτός ίσως, μερικώς, μερικών;) απ’ αυτά δεν έγινε (εξαλείφθηκε λ.χ. το φακελάκι;) έως ότου εμφανίστηκε στο προσκήνιο η πολλά υποσχόμενη «πρώτη φορά αριστερά», η οποία μάλιστα φέρονταν τόσο δυναμική ώστε με ένα Νόμο κι ένα άρθρο μπορούσε να καταργήσει ακόμη και μνημόνια. Και όχι μόνο.
Ευνοήτως λοιπόν και δικαίως, θα περίμενε ο καθένας πως θ’ απάλλασσε (η πρώτη φορά αριστερά) τη ζωή των πολιτών απ’ όλ’ αυτά (τα κακώς κείμενα) που καταδυνάστευαν την ζωή του. Δεν φαίνεται βέβαια να συνέβη κάτι τέτοιο.
Αντίθετα η γραφίδα έχει να προσθέσει στον μακρύ, παλιό κατάλογο (που ακολουθεί), την κολοτούμπα ως αυταπάτη, την ανασφάλεια ως ασφάλεια, την υποτίμηση της νοημοσύνης των πολιτών ως δικαίωμα της εξουσίας, την…, την… και βέβαια και κάτι ακόμη. Δόθηκε επιτέλους πειστική απάντηση στο ερώτημα τι είναι η πολιτική. Είναι λοιπόν (κατά την «πρώτη φορά αριστερά») η πολιτική, η τέχνη τού να λες ψέματα.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΣΤΕΙΟΥ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΥ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
(Β’ Έκδοση. Επαυξημένη)
- Πάλαι ποτέ η εργατικότητα στο λεγόμενο Δημόσιο Τομέα αποτελούσε έπαινο. Σήμερα αποφεύγει κανείς να εμφανισθεί ως εργατικός, γιατί θα εισπράξει τον άλλο έπαινο. Μα (με το συμπάθιο) είσαι μ…..ς και δουλεύεις;
- Σ’ άλλες εποχές ερυθρίαζε κανείς (κοκκίνιζε ντε) αν τον κατηγορούσαν ότι έκλεψε, ότι καταχράστηκε. Σήμερα κοκκινίζει αν τον κατηγορήσουν ότι δεν έκλεψε, ότι δεν έβαλε χέρι στο δημόσιο χρήμα.
- Στους καιρούς μας:
Η διαφθορά έγινε κεκτημένο δικαίωμα
Η αλήθεια, ποινικό αδίκημα.
Η φυγοπονία, εθνική αρετή.
Η ανηθικότητα, ηθική.
Η εγκληματικότητα, κοινωνική ανάγκη.
Η νομιμότητα, όνειρο απωθούμενο.
Η ντροπή, συναίσθημα κενό.
Ο σεβασμός, ξεχασμένη «κακιά» συνήθεια του παρελθόντος.
Α.! να μη ξεχάσουμε και την αξιοκρατία. Γι’ αυτήν βάλτε ό,τι ο νους σας κατεβάσει.
- Η έγκαιρη προσέλευση των υπαλλήλων στις υπηρεσίες τους αποτελούσε υποχρέωσή τους. Τώρα συνιστά αντικείμενο μέχρι κα χλευασμού. Για την αποχώρηση να μην το συζητάμε. Μα δεν ελέγχονται; θ’ αναρωτηθείτε. Αφήστε το. Μην το ψάχνετε.
- Όλοι έχουμε ακουστά το σλόγκαν «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται». Πάει, εκσυγχρονίστηκε και αυτό. «Ο αγώνας έτσι δικαιώνεται» πλέον. Και μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε, το πώς δικαιώνεται.
- Επιθεωρητής, λέει, προκειμένου η λειτουργία του να είναι συμβατή με την εποχή μας, το φιλοσόφησε και κατέληξε στο «δεν βγαίνω έξω» – προς τις υπηρεσίες δηλ. που πρέπει να ελέγχει – για να μην δω (τα παρατράγουδα που γίνονται) και αν τυχόν και βγω κάνω πως δεν είδα, και ο νοών νοείτω.
- Αμ το άλλο! Ο διάλογος; των Κοινωνικών εταίρων; Μια «άσπρη πέτρα» γίνεται αντικείμενο τέτοιου διαλόγου. Μαύρη την λένε οι ισχυροί γιατί έτσι τους βολεύει. Λευκή επιμένουν οι ανίσχυροι. Και ο Κοινωνικός διάλογος καταλήγει με την συναίνεση (υποτίθεται) των Κοινωνικών εταίρων. Η άσπρη πέτρα είναι μαύρη.
- Κάποτε δεν έβρισκες στην υπηρεσία του τον αρμόδιο υπάλληλο για την υπόθεσή σου. Πλέον δεν βρίσκεις υπάλληλο για να πληροφορηθείς πού είναι ο αρμόδιος που ψάχνεις.
- Σε άλλες εποχές οι ελεγχόμενοι «φοβόντουσαν» τους έχοντες την εξουσία ελέγχου. Τώρα σφυρίζουν αδιάφορα. Το γιατί, να το μαντέψετε.
- Στους παλιούς καιρούς η αποδοτικότητα και παραγωγικότητα του Δημόσιου Τομέα στηρίζονταν εν πολλοίς στην φιλοπατρία, ως ελέγετο, ορισμένων, έστω, υπαλλήλων. Σήμερα έγινε και αυτό είδος εν ανεπάρκεια. Και οδηγείται στο εν ανυπαρξία.
- Για υπόθεσή σου καταφεύγεις στην δικαιοσύνη μια και η Κρατική αναλγησία σε περιπαίζει. Δικαιώνεσαι. Αποκτάς δικαστική απόφαση για το δίκαιό σου. Αμ δε! Άμα θέλουμε, σου διαμηνύουν. Έτσι, απλά, δημοκρατικά. Και άντε, κάνε τι θα κάνεις.
- Τι είπατε; Το περιβάλλον; Ανησυχείτε; Κακώς. Υπάρχει κι εδώ βελτίωση. Άλλοτε το καταστρέφανε στ’ όνομα της ανάπτυξης. Σήμερα το καταστρέφουν στ’ όνομα της (δήθεν) προστασίας του.
- Έχει όμως και άλλα ο μπαχτσές αφού τώρα πλέον παράγει και:
- Αυθαιρεσία, ως τίτλο τιμής.
- Αλαζονεία, ως υποχρέωση των ημετέρων.
- Απάτη, ως δημοφιλές άθλημα.
- Διαπλοκή, ως Κρατική ιδεολογία.
- Αισχροκέρδεια, ως προσφιλή συνήθεια.
- Φακελάκι, ως φανερό μυστικό στις δοσοληψίες με το Δημόσιο.
- Λάδωμα (με τον εκλεπτυσμένο παρακαλώ και πολλά υποσχόμενο, νεότευκτο τίτλο, γρηγορόσημο), ως καθημερινή και γενικευμένη, αναγκαία, υποταγή.
- Για την επιλογή των Προϊσταμένων των Δημοσίων Υπηρεσιών όμως δεν είπαμε τίποτα. Άλλωστε και τι να πούμε; Είσαι του κόμματος, γίνεσαι Προϊστάμενος. Δεν είσαι, δύσκολα τα πράγματα (εκτός ελαχίστων, ανυπέρβλητων για το καθεστώς περιπτώσεων). Πώς; Είσαι αρχαιότερος και ικανότερος ή τέλος πάντων εξ ίσου ικανός με τον νεότερό σου Προϊστάμενο; Μην ανησυχείς. Υπάρχει εξασφαλισμένη, «τιμητική», θέση και για σένα. Περιθώριο. Χωρίς καμία πλέον προσφορά. Έλα, μην παραπονιέσαι. Ο μισθός, μισθός. Άκοπος τώρα. Μην είσαι αχάριστος!
Εξ άλλου γιατί διαμαρτύρεσαι; Η επιλογή των Προϊσταμένων γίνεται από τους ίδιους τους υπαλλήλους, από τα πενταμελή Υπηρεσιακά Συμβούλια, όπου πάντα, τα τρία τουλάχιστον μέλη (μέσα σ’ αυτά και ο Πρόεδρος) ανήκουν στο κυβερνητικό καθεστώς. Τι; Δεν είναι έντιμο το σύστημα; Δεν ξέρεις μου φαίνεται τι σου γίνεται. Άντε, αρκετά ασχολήθηκα με σένα.
Αυτά. Και μη χειρότερα. Αν μπορεί να υπάρξουν. Θα δούμε. Εν καιρώ. Στην Γ’ Έκδοση (την παρούσα δηλαδή).
Ξάνθη, Σεπτέμβριος 1997 (Α’ Έκδοση)
Ξάνθη, Ιανουάριος 2004 (Β’ Έκδοση)
Ξάνθη, Απρίλιος 2019 (Γ’ Έκδοση)
Θα απαιτηθεί και πότε Δ’ Έκδοση;
Ο Πολίτης
Γιάννης Γκεβρέκης
