«Νομίζω ότι επιβάλλεται από μέρους της εκάστοτε ελληνικής πολιτικής εξουσίας να επαγρυπνούν και να μην πέφτουν στις παγίδες που τους καλοστήνουν οι εξωθεν κρατούντες»
Με νέα του επιστολή στο «Εμπρός» ο Πέτρος Γεωργανζτής παραθέτει συμπληρωματικά ιστορικά στοιχεία για το ζήτημα του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας, στο πλαίσιο του δημόσιου διαλόγου, που προωθεί η εφημερίδα μας, ώστε να αποτυπωθούν οι απόψεις του θρησκευτικού, ιστορικού και νομικού κόσμου για το ζήτημα. Ο κ. Γεωργαντζής στην επιστολή του αναφέρει:
ΚΥΡΙΑ Διευθύντρια, είδα και ανέγνωσα στο φύλλο της 13-7-18 εγκρίτου και φιλόξενης εφημερίδας σας, τις θέσεις και απόψεις τόσον του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ξάνθης κ. Παντελεήμονος, όσον και των δύο γνωστών και καταξιωμένων νομικών της πόλεώς μας κ. Σ. Ξυνίδη και Κ. Γούναρη για το θέμα της σχέσεως Εκκλησίας –Κράτους και όντως χάρηκα για την σοβαρότητα και τις θέσεις όλων αυτών, και επ΄ευκαιρία σας ευχαριστώ πού με τιμήσατε να με συμπεριλάβετε μετά των εν λόγω εξεχόντων προσωπικοτήτων της πόλεως μας.
Εξ αφορμής της εν λόγω εκδιπλώσεως του θέματος και μάλλον ως ιστορικός και λιγότερο ως Θεολόγος θα ήθελα, συμπληρωματικά, να σημειώσω τα εφεξής προς πληρέστερη και πλέον σφαιρική πληροφόρηση των αναγνωστών σας.
Το θέμα διαχωρισμού Εκκλησίας –Κράτους, ούτε σημερινό είναι αλλ΄ ούτε μόνον Ελληνικό. Αντίθετα έχει ιστορία 500 και πλέον χρόνων και ρίζες του τη Γερμανία από όπου ήλθε, όπως τόσα αλλά «φρούτα», και στην πατρίδα μας. Και κάτι ακόμη ούτε μόνον οικονομικό π.χ. της μισθοδοσίας του κληρου και γενικώτερα του ελέγχου της εκκλησιαστικής περιουσίας (Μητροπόλεων, ενοριών, Μονών) είναι αλλά καθαρά ιδεολογικό αν μη και αντικληρικό έως αντιχριστιανικό – αντιθρησκευτικό.
Και εξηγούμαι, κάμνοντας μια ιστορική αναδρομή στη γένεση και εν συνεχεία διαμόρφωση του θέματος.
Το θέμα για πρώτη φορά ανεφύη μπροστά από 500 ολόκληρα χρόνια στην Γερμανία με τη θρησκευτική μεταρρύθμιση του Μ. Λούθηρου (31-10-1517) και λοιπών «μεταρρυθμιστών» κατά της Παπικής εξουσίας και της θρησκευτικής και πολιτικής-οικονομικής καταπιέσεως των λαών από το Βατικανό. Τότε πολλοί επί μέρους Γερμανοί ηγεμόνες, θέλοντας αφ ενός μεν να απαλλαγούν από την ασφυκτική πίεση-εναγκαλισμό της εξουσίας του Πάπα και αφ΄ ετέρου να εκμεταλλευθούν προς όφελός τους το θρησκευτικό αυτό αντιδραστικό (μεταρρυθμιστικό) κίνημα, α) υιοθέτησαν τις θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις των «Προτεσταντών» (Διαμαρτυρομένων) β) ανέλαβαν υπό την δική τους προστασία τους Διαμαρτυρομένους και γ) κατέλαβαν-κατέσχαν υπό την δική τους κυριότητα και εξουσία όλη την έγγειο περιουσία κάθε παπικής επισκοπής και μητροπόλεως της ηγεμονίας τους.
Κατ αυτόν τον τρόπο αυτοδικαίως ιδιοποιήθηκαν όλη την απεραντη εκκλησιαστική περιουσία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας έχοντας ως αρχή τη φράση «Όποιου το κράτος, αυτού και η θρησκεία» (cujus regio, ejus religio). (Συνθήκη Αουσμπουρκ -1555).
Τους τυχόν αντιρρησίες είτε τους σκότωναν είτε τους εξανάγκαζαν να καταφύγουν σε άλλη επικράτεια (Γερμανική, Γαλλική κ.λπ) με αποτέλεσμα να αποδεκατισθούν οι αντιφρονούντες Καθολικοί Γερμανοί, ενώ το αντίθετο συνέβη στην Γαλλία όπου οι Ουγενότοι (γαλ. Hugenots) (μέλη της Προτεσταντικής Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας της Γαλλίας γνωστοί και ως Γάλλοι Καλβινιστές κατά την «Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου» (24 Αυγούστου 1572), κατά χιλιάδες σφαγιάσθηκαν από Ρωμαιοκαθολικούς, στο Παρίσι.
Συνέπεια αυτού ήταν να ξεσπάσει ο περίφημος «τριακονταετής πόλεμος» (1618-1648) που κατέληξε στη γνωστή συνθήκη της Βετσφαλίας (1648), με την οποία η Γερμανία (Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους) έγινε ομοσπονδία ανεξαρτήτων κρατών (350 τον αριθμό), στα οποία δόθηκε το δικαίωμα να συνάπτουν συμμαχίες μεταξύ τους και με ξένα κράτη, παρακρατώντας την εκκλησιαστική περιουσία και αποφασίζοντας οι ίδιοι για το θρήσκευμα των υπηκόων τους.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη ανέλαβαν οι λεγόμενοι Γάλλοι διαφωτιστές (Βολταίρος, Ρουσώ, Ντιντερό, Μαρκήσιος ντε Σαντ κ.λπ) με αποκορύφωση τη Γαλλική επανάσταση (1789), στη διακήρυξη της οποίας (26-8-1789), με το σύνθημα των διαφωτιστών «Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη» γίνεται λόγος και για ανεξιθρησκεία των ανθρώπων. Ταυτόχρονα με το επιχείρημα της καταλύσεως της πλουτοκρατίας των φεουδαρχών κατέλαβαν και διαμοιράσθηκαν-διασπάθισαν και την εκκλησιαστική περιουσία των κατά τόπους «πριγκίπων» της Εκκλησίας, ήτοι των επισκόπωνΠρωτοσέλιδο αλλά και των μοναστηριών.
Παιδιά αυτού του διαφωτισμού (Γαλλικού, Γαλλικής επανάστασης) υπήρξαν και κάποιοι Έλληνες «διαφωτιστές» μεταξύ των οποίων και οι Αδ. Κοραής και ο «ανώνυμος» συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας» οι οποίοι υπήρξαν σφόδρα πολέμιοι της Ελληνικής Εκκλησίας (Πατριαρχείου) και ένθερμοι υποστηρικτές του διαχωρισμού Εκκλησίας –Κράτους. Αυτούς άμεσα ή έμμεσα συνέδραμε και συγκοντάρισε και η περίφημη «Βαυαρική αντιβασιλεία του Όθωνα» υπό τον Μάουερ
Εγγόνια δε και δισέγγονα αυτών υπήρξαν οι γνωστοί Γιάννης Κορδάτος και Γιάννης Σκαρίμπας, που επαναλαμβάνοντας τις θέσεις Κοραή και Ανωνύμου, επενδύοντας αυτές και με τις ρήσεις του Μαρξ περί της Θρησκείας ως όπιου των λαών και περί κολεκτιβισμού και «υπαρκτού σοσιαλισμού» μίλησαν και έγραψαν ότι π.χ. ο εθνικοαπελευθερωτικός ξεσηκωμός του 1821 δεν ήταν εθνική παλλαϊκή επανάσταση αλλ΄ότι ήταν ταξικός αγώνας κατά των κοτσαμπάσηδων και της Εκκλησίας και ότι αυτό πού άρχισε τότε (1821) θα πρέπει να ολοκληρωθεί «εδώ και τώρα», που σημαίνει πλήρη υποταγή της Εκκλησίας στις επιταγές και τα κελεύσματα του κράτους και της πολιτικής εξουσίας με ιδιοποίηση της πάσης φύσεως εκκλησιαστικής περιουσίας κ.λπ..
Από αυτές τις αρχές, ιδέες και θεωρίες εμφορούνται και οι σημερινοί κρατούντες και θέλουν να υλοποιήσουν τα οράματα και τις επιδιώξεις των προαναφερθέντων Ελλήνων και δη ξένων και ουσιαστικά των σημερινών Γερμανών ηγεμόνων της Νέας Τάξης πραγμάτων για έλεγχο κάθε δραστηριότητας ΚΑΙ της Εκκλησίας (οικονομική, πνευματική, καθοδηγητική, ποιμαντική, ευποιϊας κ.λπ), ώστε να μην έχει λόγο και ενέργεια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ εφαρμόζοντας το προλεχθέν «όποιου το κράτος εκείνου και η θρησκεία», γιατί δεν ανέχονται οι εκάστοτε κρατούντες και μάλιστα οι φανατικοί Γερμανοί Προτεστάντες η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία να έχει δική της προσωπικότητα και ότι πρέπει να είναι ένα πειθήνιο (αν μη διακοσμητικό) όργανο της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας (και κατ επέκταση αυτών των ιδίων) με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Επομένως νομίζω ότι επιβάλλεται από μέρους της εκάστοτε ελληνικής πολιτικής εξουσίας αλλά και ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ από τους ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ να επαγρυπνούν και να μην πέφτουν στις παγίδες που τους καλοστήνουν οι εξωθεν κρατούντες γιατί ενώ φαινομενικά ενεργούν «αυτοβούλως» ουσιαστικά άγονται και φέρονται και στο θέμα αυτό από ξένα συμφέροντα και κέντρα όντας οι ίδιοι απλά και άβουλα πιόνια και άλλοι είναι οι «Ρένες» και οι «Ρουάδες» στη διεθνή σκακιέρα.
Με τιμή
Πέτρος Γεωργαντζής
