Αυξάνονται πάλι οι άνεργοι
Η μεγάλη πληγή της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, την περίοδο της οικονομικής κρίσης, είναι οι άνεργοι. Μάλιστα εκεί που πονάει περισσότερο η ανεργία είναι στους νέους αλλά και στους μακροχρόνια ανέργους των ηλικιών 50-60 χρόνων.
Επανέρχεται στο προσκήνιο το θέμα της ανεργίας εξαιτίας του γεγονότος, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα, ότι οι άνεργοι στη χώρα μας ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο στο τέταρτο τρίμηνο του 2017. Μάλιστα στη σχετική έρευνα επισημαίνεται και η παράμετρος των νέων οι οποίοι βιώνουν την ανεργία χωρίς την ύπαρξη κάποιας προοπτικής να βρουν απασχόληση.
Γ.Δ.
Είναι πληγή
Το έχουμε επισημάνει και προχθές σε σχόλιο της στήλης, το σοβαρό αντίκτυπο που έχει σε μια οικογένεια η ανεργία του πατέρα αλλά και το δράμα της ανεργίας των δύο γονέων.
Η ψυχολογική πίεση, η κοινωνική απομόνωση, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό του και τις ικανότητες και δυνατότητες που θεωρεί το άτομο πως δεν έχει, κατατρέχουν το άτομο.
Οι νέοι μας πάλι, βιώνουν την ανεργία μέσω κάποιων προσωρινών λύσεων απασχόλησης που καμία σχέση δεν έχουν με όσα έχουν σπουδάσει και φιλοδοξούν να προσφέρουν. Έτσι, οι τολμηροί αποφασίζουν τη λύση να ψάξουν στα ξένα την τύχη τους.
Το τι σημαίνει αυτό, όλοι το καταλαβαίνουμε. Η πληγή που δημιουργείται είναι μεγάλη και δύσκολα θα κλείσει.
Γ.Δ.
Υψηλές προμήθειες για τα POS
Πρόκειται για την κορυφή του παγόβουνου που ήρθε στην επιφάνεια λόγω της χρήσης των μηχανισμών POS από τους επαγγελματίες. Οι ευθύνες είναι διπλές και η μία βρίσκεται στις Τράπεζες οι οποίες εισπράττουν υψηλό ποσοστό προμήθειας από τους επαγγελματίες. Μάλιστα πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη. Η δεύτερη ευθύνη βρίσκεται στο αρμόδιο υπουργείο Οικονομικών. Το οποίο ναι μεν επιθυμεί να εφαρμοστεί η χρήση πλαστικού χρήματος από τους καταναλωτές, αφήνει όμως απροστάτευτους τους επαγγελματίες από την υψηλή τραπεζική προμήθεια. Όταν μπορεί ν’ασκήσει πίεση προς τις τράπεζες να μειώσουν το ποσοστό τους, διότι ουσιαστικά είναι ελεγχόμενες από το κράτος.
Δίκαιη ως εκ τούτου πέρα για πέρα η επιστολή διαμαρτυρίας των προέδρων των Ομοσπονδιών της Περιφέρειας για την ανάγκη μείωσης του ύψους προμήθειας. Με την υψηλή προμήθεια των τραπεζών ουσιαστικά ακυρώνουν ή μειώνουν σημαντικά το κέρδος των επιχειρήσεων. Κι αυτό είναι και άδικο και αντιεπαγγελματικό.
Γ.Δ.
Είναι το άυλο σημαντικό κεφάλαιο του τόπου μας
Τα 25 εκατομμύρια τουρίστες που ήρθαν πέρυσι στη χώρα μας, ήρθαν για διάφορους λόγους. Άλλοι για τη θάλασσα, τον ήλιο, τα φαγητά, τα ποτά, και άλλοι, οι περισσότεροι για να επισκεφθούν διάφορους αρχαιολογικούς χώρους και Μουσεία ή και να συνδυάσουν και τις δύο περιπτώσεις. Ο τόπος μας λοιπόν, διαθέτει κατά γενική ομολογία δυνατότητες οι οποίες δεν έχουν αξιοποιηθεί και προβληθεί αναλόγως. Ανάμεσα στα «βαριά χαρτιά» του τουριστικού πολιτισμού που έχει εκατομμύρια φίλους, είναι δύο, κυρίως ονόματα. Είναι τα ΑΒΔΗΡΑ, είναι ο ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ. Είναι κι άλλα ονόματα, αλλά αυτά τα δύο είναι η βάση πάνω στα οποία θα πρέπει να κτιστεί η προβολή του τόπου μας, εντός κι εκτός Ελλάδος.
Τούτα τα δύο ονόματα αποτελούν το κορυφαίο άυλο κεφάλαιο του τόπου το οποίο πρέπει να αξιοποιηθεί αναλόγως. Ο Δημόκριτος και τα Άβδηρα μαζί, αντάμα, χέρι-χέρι μπορούν ν’ αλλάξουν άρδην το Τουριστικό γίγνεσθαι του τόπου. Γι’αυτό απαιτείται να γίνει η προσπάθεια, να ξεκινήσει. Γιατί μαζί με τ’Άβδηρα, θα γίνει γνωστός ο νομός, θα βγει από την αφάνεια, θα αποκτήσει επισκεψιμότητα και η Ξάνθη, χάρις των Αβδήρων θα μπει στον χάρτη των ταξιδιωτικών προορισμών. Χρειάζεται τόλμη, όραμα, προγραμματισμός και δουλειά.
-Τα διαθέτουμε;
Γ.Δ.
Πού βρισκόμαστε;
Το ερώτημα δεν είναι φιλολογικού χαρακτήρα. Απεναντίας είναι πραγματιστικού και απευθύνεται σε όλους εκείνους που είχαν τη σημαντική ιδέα να καταστήσουν τα Άβδηρα, τον Δημόκριτο και όλους τους υπόλοιπους μεγάλους άνδρες της περιοχής, γνωστούς τόσο εντός όσο και εκτός χώρας. Είχαμε χαιρετίσει την πρωτοβουλία, την επαινέσαμε και είχαμε δηλώσει στράτευση μαζί με τους υπόλοιπους για να τεθούν οι βάσεις για την σημαντική αυτή πρωτοβουλία.
Γι’αυτό το ερώτημα: Πού ακριβώς, σε ποιο σημείο βρίσκεται η πρωτοβουλία αυτή; Έχει ξεκινήσει, έχουν γίνει κάποιες επαφές, έχει δημιουργηθεί ο πυρήνας που θα βάλει τις βάσεις της οργανωτικής δομής; Κι αν όχι, γιατί η καθυστέρηση; Υπάρχουν και ποιες δυσκολίες;
Όλα αυτά και άλλα, είναι ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις. Αυτοί που ξεκίνησαν την ιδέα οφείλουν να πουν πού βρίσκεται η σημαντική αυτή προσπάθεια. Η ενημέρωση της κοινής γνώμης και των ενδιαφερομένων είναι απαραίτητα συστατικά για την επιτυχία του εγχειρήματος.
Γ.Δ.
Σκόπιμη αδιαφορία ή κάτι άλλο;
Στις δημοκρατικές κοινωνίες όπως η δική μας που λειτουργούν οι θεσμοί, οι εκλεγμένοι άρχοντες κάθε βαθμίδας υπόκεινται στον δημόσιο έλεγχο. Οφείλουν τα Μέσα Ενημέρωσης, ν’ ασκούν τον έλεγχο στις αποφάσεις, τα πεπραγμένα αυτών και στις παραλείψεις τους κατά την άσκηση των καθηκόντων. Εάν δε λόγοι ουσίας με την υλοποίηση κάποιου σημαντικού τους έργου απαιτείται να γίνεται η προβολή αυτού και ν’αποδίδονται τα εύσημα στους δικαιούχους.
Στο νομό μας όμως «λειτουργεί» μια παρεξηγημένη αντίληψη και αίσθηση του ελέγχου των ενεργειών των εκλεγμένων εκπροσώπων τόσο βουλευτών όσο και αυτοδιοικητικών. Εφαρμόζουν την τακτική της σιωπής με τη λογική «έλα μωρέ, θα γράψει, θα γράψει, δεν θ’απαντήσω, θα το αφήσουν το θέμα».
Πρόκειται για μία τελείως λανθασμένη αντίδραση. Η οποία εκτός των άλλων υποκρύπτει μια αντιδημοκρατική αντίληψη ως προς τον δημόσιο έλεγχο. Σκόπιμη αντίδραση λοιπόν, αδιαφορία ή προσπάθεια απόκρυψης. Άραγε γιατί η άρνηση στον έλεγχο; Από πού η αίσθηση ότι είναι υπεράνω ελέγχου εκ μέρους των Μέσων Ενημέρωσης;
Υπενθυμίζουμε όλους αυτούς που διακατέχονται από παρόμοιες ιδέες και τακτικές πως θα κληθούν ν’απαντήσουν κάποια στιγμή. Και τότε οδός διαφυγής δεν θα υπάρχει ούτε υπεκφυγές. Στη δημοκρατία, η ίδια η ψυχή της είναι ο διάλογος, η ενημέρωση, η αποδοχή του άλλου. Έτσι οικοδομείται μια ευνομούμενη κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι φορείς συνεργάζονται με αλληλοσεβασμό.
Γ.Δ.
Τιμή στον πνευματικό δημιουργό
Για έναν πνευματικό δημιουργό όπως ο Θανάσης Μουσόπουλος που επί σαράντα και χρόνια έχει καλύψει με επιτυχία την διαδρομή στο χώρο του πνεύματος, κάθε επιπλέον λόγος είναι περιττός. Παρόλα αυτά, φίλοι και φίλες, άνθρωποι επίσης δημιουργοί, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, τίμησαν τον Ξανθιώτη ποιητή το Σάββατο το βράδυ. Σε μια λιτή αίθουσα, του θεάτρου Ανατολικά του Νέστου, και με την παρουσία πολλών Ξανθιωτών παρουσιάστηκε η ποιητική δουλειά του Θανάση Μουσόπουλου.
Μίλησαν, διάβασαν, απήγγειλαν έργα του και κυρίως για το τελευταίο του ποιητικό δημιούργημα με τον τίτλο «Υψιπετείν στον Ουρανό της Ποίησης». Στο αυριανό μας φύλλο θα δημοσιεύσουμε λεπτομέρειες από την εκδήλωση που τίμησε έναν άνθρωπο, Ξανθιώτη δημιουργό για άλλη μια φορά. Και το άξιζε ο Θανάσης Μουσόπουλος πέρα για πέρα.
Γ.Δ.
«Αποχαιρετώντας» την παγκόσμια μέρα Δασοπονίας
Αγαπητοί μου: Επί τέσσερις περίπου δεκαετίες, αρχής γενομένης το 1979, η γραφίδα τούτη (κορεσμένη πλέον) αρθρογραφεί, κάθε χρόνο, πέραν των άλλων, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Δασοπονίας (21 Μαρτίου), προσπαθώντας ν’ αναδείξει τις πολλαπλές δράσεις του δάσους, την ανάγκη αναθεωρήσεων της κατεστημένης χρήσης – διαχείρισης των δασικών οικοσυστημάτων, να νουθετήσει – κατά το μέτρο των δυνατοτήτων της – υπέρ της αγάπης, προστασίας και βελτίωσής των, ενίοτε δε καυτηριάζοντας λαθεμένες πρακτικές.
Δεν είναι μετρήσιμο το αν και κατά πόσο επηρέασε ο αγώνας αυτός τα πράγματα.
Νοιώθει (νοιώθω) όμως πως ξεπληρώθηκε, έστω και κατ’ ελάχιστο, το ηθικό μου χρέος και η ευθύνη μου, εκπορευόμενα εκ της ιδιότητάς μου, απέναντι στο δάσος και στον θαυμαστό του κόσμο, μέσα στον οποίο διάβηκα, γαλήνια, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου.
Κλείνεται (κλείνω) λοιπόν το κεφάλαιο αυτό, ευχαριστώντας και όλους εκείνους τους αναγνώστες που έτυχε να γίνουν κοινωνοί σχετικών δημοσιευμάτων μου προσθέτοντας παράλληλα την πίστη μου ότι ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής περνάει μέσα από το σεβασμό του δάσους.
Ιωάννης Γκεβρέκης
Επίτιμος Δασάρχης
Ένα συνέδριο γνωριμίας….
Το συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής επιβεβαιώνει την παροιμία: «Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει». Υποτίθεται πως αυτό το συνέδριο θα ήταν ιδρυτικό και πως θα αποφάσιζαν για το πολιτικό στίγμα του νέου φορέα και θα απαντούσαν στο ερώτημα αν συμφωνούν όλα τα κόμματα να αυτοκαταργηθούν και να ενσωματωθούν στο νέο κόμμα. Αλλά απ’ ότι είδαμε και ακούσαμε μόνο αυτό δεν έγινε. Κι έτσι κράτησε ο καθείς το κομματικό μαγαζάκι του … δίνοντας περιθώριο μέχρι τις εκλογές. Αυτές τελικά θ’ αποτελέσουν τη λυδία λίθο που θα κρίνει την βιωσιμότητα του εγχειρήματος.
Αυτή η επιλογή όμως θεωρώ πως αποδυναμώνει το Κίνημα και απογοητεύει τον κόσμο που πήγε και ψήφισε επιζητώντας τη σύσταση ενός νέου κεντροαριστερού κόμματος που θα εκφράσει αυτό το χώρο. Δείχνουν αναποφάσιστοι, φοβούνται να προχωρήσουν σε ξεκάθαρες αποφάσεις κι αυτό είναι αρνητικό. Το εκλογικό σώμα όταν θα πάει στην κάλπη θέλει να ξέρει τι ψηφίζει όχι κάτι από ΠΑΣΟΚ ή Ποτάμι ή ΔΗΜΑΡ και ΚΙΔΗΣΟ.
Μ.Ξ.
