Ανθρώπινες Πόλεις
Το ότι κατοικούμε σε μια σχετικά μικρή πόλη, ας το έχουμε υπόψιν μας αυτό, δεν σημαίνει ότι η Ξάνθη έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Κάθε άλλο θα λέγαμε. Για να πούμε ότι μια πόλη έχει Ανθρώπινο Πρόσωπο πρέπει οι κάτοικοι να έχουν τον ανάλογο χώρο για να περπατούν εύκολα, κυρίως δε τα άτομα με κινητικά προβλήματα, να υπάρχουν μέσα στην πόλη ποδηλατόδρομοι, να εξυπηρετούν τους δημότες τα Μέσα Συλλογικής Μεταφοράς και κυρίως το θέμα Αυτοκίνητο να μην αποτελεί την προτεραιότητα στα σχέδια του δήμου, αλλά ακριβώς το αντίθετο.
Γ.Δ.
Ανθρώπινες Πόλεις ΙΙ
Ας έρθουμε λοιπόν στο σήμερα. Το περπάτημα στην πόλη γίνεται στο 90% των πεζοδρομίων μετ’ εμποδίων κάθε μορφής σε κέντρο και γειτονιές. Ποδηλαδόδρομοι ΔΕΝ υπάρχουν στην πόλη, εκτός ενός μικρού τμήματος στη Βασ. Σοφίας από γέφυρα σε γέφυρα. Τα Αστικά Λεωφορεία υπάρχουν, εξυπηρετούν, αλλά λίγοι τα προτιμούν. Υποβλήθηκε πρόταση να αγοραστούν μικρότερα, πιο ευέλικτα.
Και το τελευταίο ως προς τα αυτοκίνητα. Απαιτεί τόλμη μεγάλη να φύγουν από το κέντρο της πόλης κι αυτό είναι από τα σημαντικότερα που πρέπει ν’ αποφασιστεί, συν της δημιουργίας κανονικών πεζοδρόμων στην πόλη, διότι σήμερα πεζόδρομος πραγματικός δεν υπάρχει. Κι αυτό δεν είναι άρνηση, είναι πραγματικότητα.
Μετά από όλα αυτά λοιπόν η Ξάνθη όντως δεν είναι ανθρώπινη πόλη, έτσι όπως θα μπορούσε να είναι.
Γ.Δ.
Ανθρώπινες Πόλεις ΙΙΙ
Για να συμβούν λοιπόν οι αλλαγές που χρειάζονται στην πόλη μας για να χαρακτηριστεί πραγματική Ανθρώπινη Πόλη, είναι απαραίτητη η συμμετοχή των πολιτών στους σχεδιασμούς. Αυτό είναι το θεμέλιο που επάνω σ’ αυτό θα χτιστούν όλα τ’ άλλα. Γι’αυτό πρέπει να υπάρξει ενθάρρυνση από τους δήμους, τις περιφέρειες και τα υπουργεία. Η αλλαγή σελίδας στα μέχρι τώρα κατεστημένα, για να δημιουργηθούν ανθρώπινες πόλεις, απαιτούν τόλμη και όραμα για το μέλλον.
Ήδη 164 πόλεις στη χώρα μας θα χρηματοδοτηθούν από το Πράσινο Ταμείο για να ενταχθούν στο τρίπτυχο: περπάτημα, χρήση ποδηλάτου και μέσων συλλογικής μεταφοράς.
Ας ελπίσουμε να δούμε την Ξάνθη (και άλλους δήμους) στην υπόθεση αυτή, που θα δημιουργήσει μια νέα φιλοσοφία, για τη δημιουργία ανθρώπινης πόλης.
Η πρόκληση είναι εδώ και περιμένει…
Γ.Δ.
(Αρχείο Κώστα Μαυρομάτη)
Η Ντόρα στην Ξάνθη
Σήμερα υποδέχεται η Ξάνθη για άλλη μια φορά την Ντόρα Μπακογιάννη. Η Ντόρα θα επισκεφθεί την ορεινή περιοχή αλλά και τον κάμπο, ενώ το βράδυ θα παραστεί στη Νομαρχιακή Συνέλευση όπου και θα κόψει και την πίτα.
Γενικώς, ως πολιτικός η Ντόρα έχει αποδοχή τόσο σε χριστιανούς όσο και μουσουλμάνους κατοίκους του νομού μας. Γι’ αυτό και είναι καλοδεχούμενη πάντα απ’ όλους.
Γ.Δ.
Αποχαιρετισμός στην τζάμπα πλαστική σακούλα
Με την έλευση του νέου χρόνου αποχαιρετήσαμε και τις τζάμπα πλαστικές σακούλες των σούπερ μάρκετ. Τέλος πια στη γνωστή σκηνή στο ταμείο όταν βάζεις τα δυο πράγματα που ψώνισες σε μια πλαστική σακούλα και μετά αρπάζεις άλλες πέντε και τις παίρνεις μαζί σου, έτσι για να σου βρίσκονται.. Και ποιός δεν το έχει κάνει; Και ποιος δεν έχει απλώσει το χέρι για να πάρει μερικές σακούλες έξτρα; Να μου πεις, τις χρειαζόμασταν όλες αυτές τις σακούλες που μαζεύαμε; Για να βάλεις παντόφλες μέσα στη βαλίτσα, για να πας και να φέρεις τα τάπερ της ελληνίδας μάνας, για να βάλεις τα σκουπίδια σου… Ο Έλληνας είχε μετατρέψει τις σακούλες του σούπερ μάρκετ σε σακούλες σκουπιδιών. Τώρα, αναγκαστικά, θα πρέπει ο Έλληνας να μάθει να βάζει τα σκουπίδια του σε μεγάλες σακούλες σκουπιδιών.
Σύμφωνα με την Greenpeace, κάθε χρόνο διακινούνται στη χώρα περίπου 4,3 δισεκατομμύρια σακούλες. Λογικό, ένα εκατομμύριο έχει μαζέψει ο κάθε Έλληνας σπίτι του. Ένα ντουλάπι γεμάτο σακούλες, που είχαμε μάθει να τις αρπάζουμε χωρίς μέτρο απ’ τα ταμεία, όπως αρπάζουν τα παιδιά καραμέλες απ’ το βάζο. Και μας κακοφαινόταν κιόλας, όταν τυχαίναμε σε μαγαζί που τις χρέωνε και δεν μπορούσαμε να πάρουμε όσες γουστάραμε. Τι γύφτοι.. έτσι δεν λέγαμε;
Οι «γύφτοι» λοιπόν ήταν εναρμονισμένοι με το ευρωπαϊκό πλαίσιο, με το οποίο πλέον πρέπει να εναρμονιστούμε όλοι για την προστασία του περιβάλλοντος. Τέρμα τα ψέματα, ήρθε η ώρα ν’ αποχαιρετήσουμε τις τζάμπα πλαστικές σακούλες. Τώρα, ίσως γίνουμε καλύτεροι. Όχι επειδή το νιώθουμε, αλλά επειδή την καφρίλα πια θα την πληρώνουμε.
Λ.Σ.
Και μετά το καθάρισμα τι;
Το ερώτημα έχει τεθεί από τους Ξανθιώτες μετά από τα τραγελαφικά που συνέβησαν με το Άλσος Ευμοίρου και τον καθαρισμό που έκανε ο δήμος παραμονή της εκδήλωσης καθαρισμού από κατοίκους, φορείς και σωματεία. Τέλος πάντων, ας πούμε ότι το ξεπερνάει κανείς το επεισόδιο αυτό που δεν τιμά το δήμο Ξάνθης. Και αυτό που πλέον υπάρχει ως ερώτημα είναι το τι μέλλει να συμβεί για το Άλσος από δω και πέρα. Διότι το καθάρισμα από τα σκουπίδια έγινε. Έμειναν όμως όλα τα άλλα προβλήματα του Άλσους που είναι και τα μεγαλύτερα και σοβαρότερα και τα οποία δεν λύνονται με «γιούργια» για να μην πάνε οι κάτοικοι! Ο δήμος όπως αποδεικνύεται, δεν φαίνεται να έχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο ανάδειξης, αξιοποίησης και προστασίας του Άλσους. Δείχνει να τον βολεύει η εγκατάλειψη, η λεηλασία, η βρωμιά και η υποβάθμιση του χώρου, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο. Κι εδώ έγκειται η τραγικότητα της υπόθεσης. Για έναν μοναδικό χώρο-ευκαιρία, ο δήμος Ξάνθης δεν έχει εκπονήσει ακόμη κάποιο σχέδιο, κάποια μελέτη για τον πνεύμονα αυτόν. Προφανώς έχει ν’ ασχοληθεί με σοβαρότερα πράγματα…
Είναι απορίας άξιον και ερμηνεία εύκολη δεν μπορεί να δοθεί, γιατί ο δήμος περιφρονεί, αγνοεί, υποβαθμίζει ένα Άλσος που θα μπορούσε να γίνει σημείο αναφοράς για το Δήμο.
Γ.Δ.
Οι πλαστικές σακούλες
Μικρή έκπληξη για τους καταναλωτές πλέον κυρίως των Σούπερ Μάρκετ από χθες. Στο ταμείο τους υπενθύμιζαν και χρέωναν τον ειδικό φόρο Περιβάλλοντος για κάθε σακούλα που έβαζαν τα ψώνια τους. Η Τετάρτη ήταν η αρχή, υπήρξε ένα μικρό ξάφνιασμα αλλά σύντομα ή θα το συνηθίσουν το μέτρο της πληρωμής, ή θα έχουν μαζί τους οι καταναλωτές τη δική τους πράσινη τσάντα για τα ψώνια τους. Όπως παλιά, όταν το πλαστικό δεν είχε μπει τόσο πολύ στη ζωή μας. Το ίδιο μέτρο, να πληρώνουν τη σακούλα από την 1η Ιανουαρίου ισχύει και στην Ιταλία. Το μέτρο θα ισχύσει παντού σιγά-σιγά, ( αλλού ισχύει ήδη) και αποτελεί μια προσπάθεια που στόχο έχει την προστασία του περιβάλλοντος.
-Για να δούμε πώς θα αντιδράσουν οι νεοέλληνες.
Γ.Δ.
Τώρα είναι σχεδόν αργά;
Τις γιορτινές ημέρες των αργιών, μας δόθηκε η ευκαιρία για κάποια έξοδο προς την ορεινή περιοχή του νομού μας. Ομορφιά της φύσης, περιβάλλον ήσυχο και όμορφο, πράσινο παντού. Απουσίαζε όμως κάτι και ήταν το σημαντικότερο. Οι άνθρωποι δεν ήταν εκεί. Και για την ακρίβεια ήταν εκεί μεν, αλλά λίγοι και ηλικιωμένοι.
Ομορφιά μεν, αλλά οι νέοι φευγάτοι εδώ και χρόνια πολλά. Είχαν μείνει οι ηλικιωμένοι που περιμένουν την επίσκεψη των παιδιών τους, των εγγονών τους για ν’ αποκτήσει μια αίσθηση ζωής η περιοχή. Κι αυτό για λίγο. Μετά πάλι η ησυχία, η μοναξιά, οι αναμνήσεις μιας εποχής όμορφης, ζωντανής, που όμως σιγά-σιγά έσβησε.
Και ρωτούν όλοι τώρα: Είναι αργά; Υπάρχει πιθανότητα ν’αλλάξει αυτή η εικόνα, ν’ ακούγονται παιδικές φωνές πολλές, να υπάρχουν νέοι που θα φτιάξουν οικογένειες, που θα προτιμήσουν να ζήσουν εκεί, και με ποιες προοπτικές;
Στα ερωτήματα δύσκολες οι απαντήσεις σήμερα. γιατί δεν δόθηκαν τότε που έπρεπε. Τώρα μήπως είναι σχεδόν αργά; Κάποιοι λένε πως όχι, δεν είναι αργά, μπορεί ν’ αλλάξει το όλο κλίμα, να πάρει μπρος ο τόπος, ν’ αλλάξει προσανατολισμό, να δημιουργηθούν νέες ευκαιρίες. Υπάρχουν και οι άλλες φωνές βέβαια που δεν αισιοδοξούν. Εμείς είμαστε με τους πρώτους που ελπίζουν, αισιοδοξούν, αγωνίζονται.
Γ.Δ.
Σκέψεις και προβληματισμοί για τον νέο χρόνο
Νέα χρονιά και πάντα ανταλλάσσουμε ευχές… έτσι για να ξορκίσουμε το κακό, γιατί θέλουμε και έχουμε ανάγκη να ελπίζουμε ότι θα είναι καλύτερη απ΄αυτή που έφυγε. Χαιρόμαστε και γιορτάζουμε – κι είναι λίγο παράδοξο – αυτό γιατί φορτωνόμαστε άλλο ένα χρόνο, γιατί μικραίνει η ζωή μας κατά ένα χρόνο.
Αλλά ας αφήσουμε τα φιλοσοφικά και ας δούμε λίγο τα πραγματικά. Ποιους λόγους έχουμε να χαρούμε. Τι περιμένουμε ν’ αλλάξει στην χώρα μας ή στον κόσμο μας για να είμαστε χαρούμενοι και αισιόδοξοι; Ο πρωθυπουργός μας είπε ότι ο 2018 θα είναι χρονιά ορόσημο αφού τον Αύγουστο βγαίνουμε από τα Μνημόνια. Και τι μ’ αυτό; Οι νόμοι των Μνημονίων θα φύγουν μαζί τους; Αυτό δεν μας το λέει κανείς. Ότι δηλαδή θα ανέβουν οι μισθοί, θα πέσει η φορολογία, ότι θα γίνουν επενδύσεις και θα σταματήσουν να φεύγουν τα παιδιά μας αλλά θα δουλεύουν στο τόπο τους και θα πάψουν να ζουν με τα επιδόματα και τις συντάξεις των γονιών τους!
Από πού λοιπόν ν’ αντλήσουμε αισιοδοξία;
Μ.Ξ.
