Από τα μέλη και φίλους του Συλλόγου την Κυριακή
Δεκάδες μέλη και φίλοι του Φυσιολατρικού Πολιτιστικού Συλλόγου «Ο Λειβαδίτης» συμμετείχαν την Κυριακή 9 Ιουλίου στο ετήσιο γλέντι του Συλλόγου στο ομώνυμο χωριό, στο καταφύγιο του Συλλόγου.
Παρά την υψηλή θερμοκρασία της ημέρας, προτίμησαν το βουνό αντί της θάλασσας, όπου πέρασαν μια ευχάριστη και δροσερή ημέρα με λαϊκή και ποντιακή μουσική, συνοδεία νόστιμων μεζέδων που ετοίμασαν οι δραστήριες γυναίκες του Συλλόγου. Την ετήσια εκδήλωση των Λειβαδιωτών ανά την Ξάνθη τίμησε με την παρουσία του και ο Νικ. Ευφραιμίδης, Αντιπεριφερειάρχης Αγροτικής Οικονομίας και Κτηνιατρικής της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης.
Η ιστορία του Λειβαδίτη
Ο οικισμός του Λειβαδίτη ο οποίος ανήκει διοικητικά στα όρια του δήμου Ξάνθης, είναι ο τελευταίος οικισμός του νομού προς βορράν. Το χωριό κάηκε το 1884 για πρώτη φορά, από τον σουλτάνο Σουλτάν Χαμίτ για να σταματήσει το παραεμπόριο που γίνοταν από τους Κομιτατζήδες στην περιοχή. Την πληροφορία αυτή την έχουμε από στόμα σε στόμα. Με το που άρχισε να ξανακατοικείται ονομάστηκε “Χαμιδιέ”.
Με την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε το 1922, οι Έλληνες από την Καππαδοκία εγκαθίστανται σε διάφορες περιοχές ανά την Ελλάδα μία εκ των οποίων είναι και το συγκεκριμένο χωριό, που μέχρι τότε εξακολουθούσε και ονομάζοταν Χαμιδιέ. Η ονομασία αυτή όμως άλλαξε με το που έφτασαν οι Καππαδόκες στην περιοχή και το ονόμασαν Λειβαδίτη, λόγω των πολλών και όμορφων λιβαδιών που είχε.
Το χωριό ξανακαίγεται από τους Βούλγαρους το 1944 οι οποίοι κυνηγάν μάλιστα και τον πληθυσμό. Ένας από αυτούς ο Πορφύλλης στην προσπάθειά του να βρει κρησφύγετο για αυτόν και τους συγχωριανούς του ανακαλύπτει τον καταρράκτη που τους προσφέρει κρησφύγετο και έτσι γλυτώνει ο ντόπιος πληθυσμός την σφαγή από τους Βούλγαρους. Μετά από αυτό το γεγονός σχεδόν όλοι οι κάτοικοι εγκαταλείπουν το χωριό και φεύγουν σε διαφορετικούς προορισμούς ο καθένας, ενώ το 1946 το χωριό καταλήφθηκε από αντάρτες και έγινε ορμητήριό τους.
Το 1961 η Διεύθυνση Γεωργίας την εποχή εκείνη δίνει κίνητρα σε κόσμο για να ανέβουν στον Λειβαδίτη και να ασχοληθούν με την καλλιέργεια της πατάτας. Σε κάθε οικογένεια που δέχεται την προσφορά δίνουν κλήρο, ένα άλογο και μια αγελάδα. Σύντομα όμως οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης αναγκάζουν πολλές οικογένειες να εγκαταλείψουν με αποκορύφωμα το 1983 οπότε και κλείνει η παταταποθήκη, στην οποία γίνοταν η διαλογή σποροπαραγωγής. Όσοι έμειναν άρχισαν να ασχολούνται με την κτηνοτροφία.
Το 2000 επιτέλους γίνεται άσφαλτος μέχρι το χωριό και αρχίζει να γίνεται τουριστικός προορισμός και το χωριό και ο καταρράκτης με χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.
Σήμερα κατοικείται από ελάχιστους κατοίκους, οκτώ τον αριθμό, αλλά αρκετοί που έφτιαξαν τα πατρικά τους σπίτια ανεβαίνουν για σύντομη διαμονή.
Γ.Δ.
