Την Τετάρτη η εξόδιος ακολουθία στη Μητρόπολη Αθηνών με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού
Απεβίωσε τα ξημερώματα της Δευτέρας ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Σε μία λιτή ανακοίνωσή της η οικογένειά του αναφέρει: «Σήμερα (χθες) στη 01:00 ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης έφυγε από τη ζωή, περιστοιχισμένος από τους ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν».
Την Τετάρτη στις 3 μετά το μεσημέρι, στη Μητρόπολη Αθηνών θα τελεστεί η εξόδιος ακολουθία, ενώ η κηδεία του θα γίνει την Πέμπτη στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Χανιά, με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού.
Βουλευτής, πρόεδρος κόμματος, υπουργός, πρωθυπουργός και Επίτιμος πρόεδρος. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο τελευταίος μιας γενιάς πολιτικών που σημάδεψαν την μεταπολεμική και μεταπολιτευτική Ελλάδα, έφυγε πλήρης ημερών. Διετέλεσε Πρωθυπουργός της χώρας από το 1990 μέχρι το 1993.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεννήθηκε στα Χανιά στις 18 Οκτωβρίου 1918. Ήταν ο δευτερότοκος γιος του δημοσιογράφου και πολιτικού Κυριάκου Μητσοτάκη (1883-1944) και της Σταυρούλας Πλουμιδάκη, γόνου πολιτικής οικογένειας των Χανίων και μικρανιψιάς του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο παππούς του ήταν επίσης πολιτικός, ιδρυτής και αρχηγός του κόμματος των «Ξυπόλητων» (Φιλελευθέρων). Σπούδασε Νομικά και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δυτική Γερμανία.
Το 1941, πήρε μέρος ως έφεδρος αξιωματικός στις επιχειρήσεις του Μακεδονικού Μετώπου. Το διάστημα 1942-1944 άσκησε τη δικηγορία στην Κρήτη, ενώ κατά τη διάρκεια της κατοχής πρωτοστάτησε στη δημιουργία αντιστασιακών οργανώσεων. Λόγω της δράσης του συνελήφθη δύο φορές από τους Γερμανούς και καταδικάστηκε σε θάνατο. Για την αντιστασιακή του δράση τιμήθηκε με τα μετάλλια Εθνικής Αντιστάσεως από την Ελλάδα και τη Βρετανία.
Το 1946, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χανίων με τους «Βενιζελικούς Φιλελεύθερους» των οποίων ηγείτο ο Σοφοκλής Βενιζέλος. Το 1951, ανέλαβε για πρώτη φορά κυβερνητικό αξίωμα ως υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου.
Το 1961, εξελέγη βουλευτής με την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου και συμμετείχε στον «ανένδοτο αγώνα» κατά της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1964, πρωταγωνίστησε στις ενδοκομματικές διενέξεις που συγκλόνισαν την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Το 1965, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα «Ιουλιανά» που οδήγησαν στην απομάκρυνση της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου από το βασιλιά Κωνσταντίνο Β’.
Την 21η Απριλίου 1967, συνελήφθη από τη δικτατορία των συνταγματαρχών και κρατήθηκε σε καθεστώς περιορισμού, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με την αμνηστία του Δεκεμβρίου 1967 και ύστερα διέφυγε στη Γαλλία, όπου παρέμεινε περίπου πεντέμισυ χρόνια συμμετέχοντας ενεργά στη δράση κατά του στρατιωτικού καθεστώτος. Το 1973, επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά μετά το πραξικόπημα της 25ης Νοεμβρίου συνελήφθη και πάλι για να ελευθερωθεί τελικά τον Ιούλιο του 1974, όταν ανατράπηκε η δικτατορία.
Πολιτεύτηκε τα επόμενα χρόνια αρχικά ως ανεξάρτητος υποψήφιος και στη συνέχεια με το κόμμα των Νεοφιλελευθέρων, ενώ το 1978, προσχώρησε στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας της οποίας εξελέγη πρόεδρος με αντίπαλο τον Κωστή Στεφανόπουλο, το 1985.
Στις 11 Απριλίου 1990, μετά από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ το κόμμα του συγκέντρωσε ποσοστό 46,88% κι έλαβε 150 έδρες, χρειάστηκε τη στήριξη του μοναδικού βουλευτή της ΔΗΑΝΑ (κόμμα Κωστή Στεφανόπουλου) Θ. Κατσίκη για να σχηματίσει κυβέρνηση. Παρέμεινε πρωθυπουργός έως τις 11 Οκτωβρίου 1993, όταν μετά την εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας, παραιτήθηκε από πρόεδρος του κόμματος. Ύστερα από πρόταση του νέου προέδρου της ΝΔ Μιλτιάδη Εβερτ και ομόφωνη απόφαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος του κόμματος.
Τον Ιούνιο του 1997, τιμήθηκε με το μέγα βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας «Ιπεκτσί» για τη δραστηριότητά του υπέρ της προσέγγισης της Ελλάδας με την Τουρκία. Τον Ιανουάριο του 2004, μετά από 58 χρόνια παρουσίας στη Βουλή, ανακοίνωσε την απόφασή του να τερματίσει την κοινοβουλευτική του σταδιοδρομία και δήλωσε ότι θα παραμείνει στην ενεργό πολιτική.
