«Η τωρινή του μορφή δεν επιτρέπει την εύρυθμη και μακροπρόθεσμη λειτουργία του»
Τη δική του πρόταση για την «αναζωογόνηση» του χώρου καταθέτει μέσα από το «Ε» ο επί 27 χρόνια πρόεδρος του Κ.Ο.Ξ., Μάριος Κουτσουρίδης
Το ευρύ κοινό γνωρίζει τον Μάριο Κουτσουρίδη από την πολυετή επιτυχημένη επιχειρηματική του δραστηριότητα στο χώρο εστίασης (Ξάνθεια, Κληματαριά) και την παρουσία του στα κοινωνικά/πολιτιστικά δρώμενα της πόλης, ωστόσο ο ίδιος υπήρξε επί δεκαετίες μέλος της κολυμβητικής «οικογένειας» της Ξάνθης μέσω της ενασχόλησης του με αυτήν αρχικά ως κολυμβητής (1959-1964) κι έπειτα ως ιδρυτικό μέλος του νέου Κολυμβητικού Ομίλου, που αποτέλεσε συνέχεια του παλαιού που ιδρύθηκε το 1954. Διετέλεσε πρόεδρος του ΔΣ του Κολυμβητικού Ομίλου Ξάνθης (1975-1999).
Μέσα από αυτή του την ενασχόληση ο κ. Κουτσουρίδης έζησε σχεδόν όλους τους ιστορικούς «σταθμούς» του δημοτικού κολυμβητηρίου Ξάνθης, από την αρχική του μορφή (ανοιχτή πισίνα), τις ανακατασκευές/μετατροπές του (1962,1972,1985), τους αγώνες με τη συμμετοχή 100άδων κολυμβητών/τριών, ενώ την τελευταία εξαετία παρακολουθεί μαζί με τους υπόλοιπους Ξανθιώτες τον «μαρασμό» του χώρου και την εγκατάλειψη του (σ.σ. το κολυμβητήριο ¨σφραγίστηκε¨ από τον Δήμο Ξάνθης στις 01/09/2010 κι έκτοτε παραμένει ουσιαστικά ανενεργό, ενώ σε αυτό το διάστημα λειτούργησε ¨σπασμωδικά¨ για κάποιους μήνες).
Μέσα από την εμπειρία του και με γνώμονα την βούληση για βοήθεια για την «αναζωογόνηση» του χώρου ο 68χρονος (γεν. 1948) κ. Κουτσουρίδης μεταφέρει μέσα από το «Ε» τις δικές του προτάσεις για τον τρόπο που θα μπορούσε να λειτουργήσει η «πισίνα» της Ξάνθης.
Στη συνέντευξη του στο «Ε», αρχικά ο κ. Κουτσουρίδης έκανε μία μικρή ανασκόπηση στη λειτουργία του κολυμβητηρίου αναφέροντας:
Μ.Κ.: «Το κολυμβητήριο χτίστηκε επί βουλγαρικής κατοχής (σ.σ. 1940-’44). Αρχικά αποτελούνταν από δύο πισίνες, 40Χ18μ. η βαθιά και 10Χ18μ. η παιδική, οι οποίες ήταν χωρισμένες με μία μεσοτοιχία. Το 1962 η ΜΟΜΑ προχώρησε στην πρώτη μετατροπή του, κατεδαφίζοντας τη μεσοτοιχία κι έτσι η πισίνα μεγάλωσε φτάνοντας στις διαστάσεις των 50Χ18μ. κι έτσι καταφέραμε και διοργανώσαμε τους πρώτους επίσημους κολυμβητικούς αγώνες αναγνωρισμένους από την Ομοσπονδία. Το 1968 παραχωρήθηκε από το Δήμο Ξάνθης στη Γ.Γ.Α. όπου και κατασκευάστηκε το σημερινό κολυμβητήριο με Ολυμπιακές διαστάσεις 50 Χ21 μ. και 8 διαδρομές».
Μη προβλεπόμενες διαστάσεις κι όμως λειτουργούσε κανονικά
Οι διαστάσεις του κολυμβητηρίου μπορεί να πληρούσαν τις προδιαγραφές σε μήκος – πλάτος, όμως όχι σε βάθος. Ωστόσο καθώς ήταν το μοναδικό κολυμβητήριο που λειτουργούσε τότε (δεκαετία 1970) στη Β. Ελλάδα και το 2ο που λειτούργησε πανελλαδικά μετά το «Ζάππειο» κολυμβητήριο της Αθήνας, όλοι το προτιμούσαν και έκαναν τα ¨στραβά μάτια¨. Ο κ. Κουτσουρίδης τονίζει χαρακτηριστικά:
Μ.Κ.: «Από τους πρώτους αγώνες που διοργανώσαμε το 1972 φάνηκε ότι ήταν μη προβλεπόμενο, γιατί το ελάχιστο βάθος που πρέπει να έχει μία δεξαμενή στα πλευρά των στροφών έπρεπε να ήταν 1.80, αλλά εμείς στη μια πλευρά είχαμε μόλις 80εκ. Το ίδιο και στους αγώνες υδατοσφαίρισης όπου από τη μία πλευρά το βάθος ήταν 1.60μ.
Ωστόσο όλα αυτά τα ξεπερνούσαμε με διάφορες ενστάσεις που γινόταν και κάνοντας τα ¨στραβά μάτια¨ μιας και όλοι προτιμούσαν το κολυμβητήριο από τη θάλασσα».
Πολλαπλά οφέλη στην κοινωνία και την οικονομία της Ξάνθης
Ο πρώην πρόεδρος του Κ.Ο.Ξ. συνεχίζει την αναδρομή λέγοντας: «Μέχρι και το 1977 που έγινε το εθνικό κολυμβητήριο Θεσσαλονίκης, όλοι οι αγώνες γινόταν εδώ. Φτάσαμε να κάνουμε αγώνες που μαζευόταν χιλιάδες κόσμου, είχε γίνει και η μεγαλύτερη κολυμβητική διοργάνωση όλων των εποχών όπου μαζεύτηκαν κολυμβητές απ’ όλη την Ελλάδα πλην Κρήτης και Αττικής. Είχαμε φιλοξενήσει δεκάδες διοργανώσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται για την πόλη. Κάθε χρόνο
φιλοξενούσαμε εδώ εκατοντάδες κολυμβητές για αγώνες και μαζί με αυτούς τους συνοδούς, γονείς κλπ., δηλαδή για ένα 10ήμερο η Ξάνθη δούλευε με 1000 και πλέον άτομα που άφηναν λεφτά στην πόλη. Φυσικά μεγαλύτερο από το οικονομικό όφελος ήταν οι σωστοί άνθρωποι που βγήκαν μέσα από το κολυμβητήριο. Στα 27 χρόνια που ασχολήθηκα στη διοίκηση το κολυμβητήριο ήταν μία «κυψέλη» που μάζευε τη νεολαία της Ξάνθης και τη γλύτωνε από άλλες κακοτοπιές, με τα στοιχεία που έχω εγώ αυτά τα 1000άδες παιδιά που πέρασαν από τον ΚΟΞ αποτελούν σήμερα υγιή κύτταρα της κοινωνίας μας».
«Ήμουν κάθετα αντίθετος στη δημιουργία σκέπαστρου στην 50άρα πισίνα»
Αναφερόμενος στην ίδια περίπου εποχή, ο κ. Κουτσουρίδης τονίζει:
Μ.Κ.: «Με τον τότε προϊστάμενο τεχνικών υπηρεσιών της Γ.Γ.Α, Σάκη Διαμαντίδη, Ξανθιώτη και παλιό κολυμβητή του Κ.Ο.Ξ., κάναμε πολλά πράγματα, όπως οι δοκιμαστικοί ηλιακοί θερμοσυσσωρευτές, οι οποίοι βοήθησαν αν και ήταν σε πειραματικό στάδιο και εξυπηρέτησαν σε ένα μεγάλο βαθμό. Από εκεί κι έπειτα, μετά το 1978-1980 τα κολυμβητήρια άρχισαν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, με τους διοικούντες να θέλουν τότε να τα κάνουν κλειστά ώστε να χρησιμοποιούνται και τους χειμερινούς μήνες.
Ανάμεσα στα 9 κολυμβητήρια που είχαν προταθεί για να γίνουν κλειστά ήταν και της Ξάνθης κι έτσι τότε άρχισε να μελετάται το θέμα της σιδηροκατασκευής για σκέπαστρο. Εγώ ήμουν κάθετα αντίθετος σε αυτό, μιας και φίλοι επιστήμονες όπως ο καθηγητής του πανεπιστημίου Γαλούσης και ο βοηθός του Χρήστος Κάλφας μου είχαν πει να μην το κάνουμε, επειδή μέταλλο το οποίο βρίσκεται σε χώρο που χλωριώνεται, μπορεί να σκουριάσει εύκολα, ακόμη και να καταρρεύσει.
Όταν αντιλήφθηκα τις παραπάνω δυσκολίες που θα αντιμετωπίζαμε έκανα όλες τις κινήσεις προς τους τοπικούς φορείς για να μη γίνει αυτό, ενώ συζήτησα και με τον τότε πρόεδρο του κολυμβητηρίου Θόδωρο Γιαννίκη με τον οποίο ανέλυσα όλα τα αρνητικά στοιχεία. Παράλληλα κάναμε μία ομάδα με καθηγητές από το πολυτεχνείο κ.α., όπου είδαμε τι πρέπει να κάνουμε και είχαμε συγκλίνει στην άποψη ότι αφού υπάρχει το μηχανοστάσιο και ο χώρος του μπάσκετ, να κάναμε μία πισίνα 33.33 μέτρων με 6 διαδρόμους, ώστε με τρεις προσπάθειες να καλύπτει την απόσταση των 100 μέτρων, (χωρίς όμως αναγνωρίσιμα ρεκόρ), ενώ αυτές οι διαστάσεις προβλέπονταν και για αγώνες υδατοσφαίρισης. Θα τραβούσαμε από το μηχανοστάσιο τους αγωγούς τα 2 φίλτρα από τα 4 γιατί ο όγκος του νερού θα ήταν σχεδόν το 1/3 κι έτσι με μία μικρότερη πισίνα θα εξοικονομούνταν νερό, θέρμανση, καύσιμα, κόστος συντήρησης, ενώ το καλοκαίρι θα λειτουργούσε κανονικά και η μεγάλη, ανοιχτή 50άρα πισίνα. Όμως όσο και αν προβάλλαμε αρνητική στάση και μάλιστα πολλές φορές με έντονο τρόπο στις συζητήσεις η απάντηση ήταν αρνητική και εν τέλει κάπου στα τέλη της δεκαετίας 1980 έγινε το σκέπαστρο του κολυμβητηρίου με τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα. Ακολούθησαν κάποια χρόνια με δραστηριότητα, όμως για τους παραπάνω λόγους η λειτουργία του προβλεπόταν βραχύβια, όπως και επαληθεύτηκε με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο οριστικό κλείσιμο το 2010».
«Με μικρό κόστος μπορεί να χτιστεί μία μικρότερη πισίνα στον παραπλήσιο χώρο»
Μετά από την πολυετή ενασχόληση του με το ζήτημα, ο κ. Κουτσουρίδης ακόμη και σήμερα υποστηρίζει ότι με την τωρινή μορφή το κολυμβητήριο δεν μπορεί να έχει μία εύρυθμη λειτουργία και μέσα από το «Ε» καταθέτει τη δική του – υπάρχουσα – πρόταση για τη δημιουργία 33άρας πισίνας στον ίδιο χώρο.
Μ.Κ.: «Το έχω πει και κατ ιδίαν στους γονείς που βασανίζονται και ταλαιπωρούνται με το να τρέχουν σε κολυμβητήρια γειτονικών πόλεων, ότι αυτό το κολυμβητήριο με την τωρινή του μορφή δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ούτε μπορείς να βάλεις μέσα στη δεξαμενή μπετόν για να τη χωρίσεις στα δύο, ούτε με μπάζωμα για να ανέβει η στάθμη, αφού αυτό δεν είναι εφικτό μιας και στο σημείο που βαθαίνει η πισίνα και θεωρητικά μπορεί να μπαζωθεί είναι οι χοάνες και υδρορροές. Εξάλλου όποια βελτίωση και αν γίνει στην πισίνα το κόστος για τη συντήρηση θα είναι δυσβάσταχτο και πάντα το στέγαστρο θα εγκυμονεί κινδύνους λόγω της διάβρωσης που υφίσταται. Ακόμη και σήμερα η πρόταση μου είναι να δημιουργηθεί μία μικρή πισίνα μήκους 33.33μέτρων με 6 διαδρομές στον παραπλήσιο χώρο, εκεί όπου υπάρχουν ένα μικρό γήπεδο μπάσκετ που δεν χρησιμοποιείται ποτέ. Με ιδανικό βάθος βάσει προδιαγραφών, ενώ έτσι θα μπορούν να λειτουργήσουν και τα προγράμματα εκμάθησης κολύμβησης για τα παιδιά των σχολείων. Εάν το βάλουν σε ένα πρόγραμμα μπορούν να το κάνουν, μία μικρή δεξαμενή και ένα μικρό σκέπαστρο, ενώ παλιότερα είχα καταθέσει πρόταση για να μπει ένα ασήμαντο ποσό της τάξης των 1-2 λεπτών στα υδρόμετρα της ΔΕΥΑΞ υπέρ κολυμβητηρίου».
Τέλος για την αιτιολογία που παρουσιάζεται σήμερα από πλευράς Δήμου για το ότι το κολυμβητήριο στερείται οικοδομικής άδειας, ο κ. Κουτσουρίδης σημειώνει:
Μ.Κ.: «Αυτό κατά την άποψη μου είναι ένα ¨τερτίπι¨ που πιθανόν υπάρχει σε μία παράγραφο μίας υποπαραγράφου κάποιου νόμου, που χρησιμοποιείται για την αποφυγή ευθυνών για τη λειτουργία του κολυμβητηρίου. Λεπτομέρειες δεν γνωρίζω. Ποια είναι η άδεια; Ποιος μπορεί να το προσδιορίσει; Μόνο το κράτος που εάν υπάρχει βούληση μπορεί να ξεπεράσει εύκολα και άμεσα ένα τέτοιο εμπόδιο. Σε ότι αφορά τη δημιουργία μίας νέας πισίνας, σήμερα υπάρχει η τεχνογνωσία για την κατασκευή της με σύγχρονες προδιαγραφές, τότε οι μηχανικοί δεν γνώριζαν πολλά πράγματα μιας και όπως προαναφέραμε υπήρχαν μόλις δύο κολυμβητήρια στην Ελλάδα, το Ζάππειο και της Ξάνθης».
Δημήτρης Καλτέκης
dkaltekis@empros.gr
