Με τον Αγησίλαο από το Άργος Ορεστικό γίναμε φίλοι λίγο μετά το Στρατό, περίπου στα 1975. Επαγγελματίες και οι δύο είχαμε τα ίδια ενδιαφέροντα και τους ίδιους προσανατολισμούς. Η αγωνία του μέλλοντος και της εξέλιξης μας απορρόφησε πολύ και μας απομάκρυνε για περίπου σαράντα χρόνια. Οι αναμνήσεις όμως μας δένουν και συνδέουν τα εσώψυχά μας από τότε ακόμη. Πριν λίγες μέρες βρέθηκα τουριστικά στην Καστοριά και του τηλεφώνησα. Μέσα σε μια ώρα είχε φθάσει στο ξενοδοχείο με την αγαπημένη του Μαρούλα. Είχε ο φίλος μου ένα χαρούμενο πρόσωπο και ένα ολόφωτο κρανίο. Δεν κουνιόταν τρίχα απάνω του, παγοδρόμιο σωστό. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και εξιστορήσαμε με ακράτητη ενέργεια τα κατορθώματά μας. Τρία παιδιά εγώ, τρία και ο Αγησίλαος. Ένα γιό και δυο κόρες εγώ, αντίστοιχα τρείς γιούς ο παλιόφιλος που αν και προσπαθούσε δεν έκρυβε την υπερηφάνεια του για το κατόρθωμά του.
Μου πρότεινε μια καλή ταβέρνα για μεσημεριανό και δέχτηκα ανεπιφύλαχτα, άλλωστε το προκοιλάκι του δεν μαρτυρούσε ιδιαίτερη ένδεια, δεν τον λυπήθηκα. Παραγγείλαμε, ξανακοιταχτήκαμε και φορτώσαμε το πεπτικό μας σύστημα σε βαθμό καθολικής διαμαρτυρίας του.
Ύστερα ξεκίνησε η κουβέντα για τα παιδιά μας. Τα πρώτα δύο αγόρια ήταν ήδη τακτοποιημένα στην αστυνομία από πενταετίας και πήγαιναν πολύ καλά. Ο τρίτος κόντευε να τελειώσει το Λύκειο και μάλλον κι αυτός προοριζόταν για την ίδια υπηρεσία, όπως δε μου είπε ο Αγησίλαος, απώτερη σκέψη της οικογένειας, που φιλοσοφημένα καθοδηγούσε η Μαρούλα, ήταν να πάρουν τα παιδιά σύντομα σύνταξη για να αναλάβουν μετά το μαγαζί, να ξεκουραστεί κάποτε και ο Αγησίλαος. Λαϊκές σκέψεις, ειλικρινείς τοποθετήσεις και άκρως Ελληνικής επιχειρηματικότητας. Μια ζωή, δύο σταδιοδρομίες, μπορεί να προλάβαιναν και τρίτη. Εξασφαλίζεσαι από το Δημόσιο τομέα και στρέφεσαι κατόπιν για την κατάληψη του ιδιωτικού τομέα, σαφώς πριν την ανάληψη εις τους ουρανούς για την συνεύρεση με την πληθώρα των Αγίων που σου ενέπνευσαν την χάριν της δυαδικής σταδιοδρομίας. Με ένα σμπάρο, κοπάδι από τρυγόνια, τόσα που δεν έμειναν άλλα για τους υπόλοιπους κυνηγούς. Οι άλλοι ας πάνε να χτυπήσουν τσίχλες και σπουργίτια, κάτι έχουν κι αυτά από κρεατάκι, λιγοστό αλλά νόστιμο. Σαλμί γίνονται υπέροχα.
Η σκέψη αυτή δεν επικρατεί μόνον στον Αγησίλαο και την Μαρούλα, επικρατεί γεωγραφικά από την Δραπετσώνα μέχρι την Ορεστιάδα, είναι ένα είδος επιχειρηματικής δεινότητας που καλύπτει μάλλον το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας και πάνω στο οποίο στηρίζουμε όλο το μίσος μας για τον κ. Σόϊμπλε που δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της αυτοτελούς ιδιοφυίας μας και η οποία καθομολογείται ως Ελληνικό δαιμόνιο. (παρακαλώ χειροκροτήματα απαραίτητα για τον αυτοθαυμασμό). Κατόπιν όλων αυτών των καινοφανών αντιλήψεων είναι πολύ πιθανόν και οι ΗΠΑ να αλλάξουν τακτική απέναντί μας αντιλαμβανόμενοι το ευέλικτον και ουχί και τόσον βλακώδες της νοοτροπίας μας. Ελπίδα μας ο οίκτος τους.
Εδώ η ζωή του νέου ξεκινάει με το βλέμμα προσανατολισμένο όχι στη γραμματική και το συντακτικό αλλά στη σύνταξη και τους αγώνες που πρέπει να ξεκινήσει με την εισαγωγή σου στο Γυμνάσιο. Εκεί θα διδαχθείς την έννοια της απεργίας, της πορείας και της διαμαρτυρίας. Είναι μονόδρομος για την Ελλάδα, αλλιώς φύγε από την τρίτη δημοτικού για κάποια χώρα της εσπερίας ή εν ανάγκη και της μεσημβρίας. Τώρα, να κάθεσαι, να σπάς το κεφάλι σου στα θρανία με μαθηματικά, φυσικές και άλλα πολυέξοδα και ανώφελα μαθήματα είναι δώρο άδωρο. Αν ο Μπαμπάς σου έχει ένα μαγαζί κάνε κουράγιο καμιά εικοσαριά χρόνια και ανάλαβέ το ως συνταξιούχος στα σαράντα σου. ΄Αντε να σου τύχει μια ατυχία να πάς στα σαράντα δύο, εγγυημένα, όχι παρά πάνω, θα πάει στράφι ο σοσιαλισμός κι εμείς τέτοια πράγματα δεν τα θέλουμε ούτε για τον εχθρό μας, καθαρές κουβέντες και γρήγορες συντάξεις. Ψηφίστε μας.
Αν κάτι δεν θα πάει καλά, σας το λέω ξεκάθαρα, η Μέρκελ θα φταίει, η Μέρκελ και ο ανάλγητος και βάρβαρος καπιταλισμός. Τελεία και παύλα.
Φοίβος Ιωσήφ
