Η Κλειώ Δανάη Οθωναίου επιστρέφει στην Ξάνθη ως Μαγδαληνή
«Είναι δύσκολο να αποτινάξεις κάθε φορά την εικόνα που έχει δημιουργήσει ο κόσμος για σένα»
Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1979 στην Θεσσαλονίκη, όπου σπούδαζαν οι νεαροί γονείς της και είναι η μεγαλύτερη αδερφή από τις τρεις συνολικά κόρες τους. Σε ηλικία μόλις δύο ετών έρχεται οικογενειακά στην Ξάνθη, τόπο καταγωγής της μητέρας της, όπου ξεκινά ενόργανη γυμναστική και τα πρώτα μαθήματα πιάνου στο Εθνικό Ωδείο Ξάνθης σε ηλικία πεντέμισι χρόνων. Στα επτά της χρόνια μετακομίζουν και εγκαθίστανται οριστικά στην Αθήνα, τόπο καταγωγής του πατέρα της. Μετά από μια επιτυχημένη πορεία στην θεατρική σκηνή, επιστρέφει στην Ξάνθη μαζί με τον Τάσο Περζικιανίδη, τον Θανάση Κεραμίδα και τον Σπύρο Σαραφιανό με την παράσταση «Ωχ, τα νεφρά μου», που ανεβαίνει απόψε στο Δημοτικό Αμφιθέατρο στις 20:30, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη. Το «Ε» συνομίλησε με την Κλειώ για την παράσταση, την ζωή του ηθοποιού και την αγάπη της για την Ξάνθη.
Να σε θεωρούμε Ξανθιώτισσα;
Πάντοτε ερχόμουν στην Ξάνθη Πάσχα, καλοκαίρι, Χριστούγεννα, είναι εδώ οι συγγενείς, μέχρι και πέρυσι και η γιαγιά μου, είναι το μέρος μου, εγώ δηλώνω Ξανθιώτισσα. Είμαι πολύ δεμένη με την Ξάνθη, είναι από τα μέρη που ονειρεύομαι να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Δυστυχώς έχω ένα επάγγελμα που δεν είναι πολύ εύκολο να το πράξω, αλλά το ονειρεύομαι εδώ και χρόνια.
Δεν σε έχουμε δει πολύ στην τηλεόραση
Δεν έχω κάνει πολύ τηλεόραση, τώρα κάνω μόλις το τρίτο σήριαλ στα 20 χρόνια που δουλεύω.
Την αποφεύγεις εσύ;
Ναι, δεν είναι το καλύτερό μου. Την κάνεις όταν ζορίζεσαι πολύ οικονομικά. Εκτός αν έχεις κάποια πολύ καλή πρόταση. Οι διαδικασίες της τηλεόρασης είναι προβληματικές για τον ηθοποιό. Είναι δύσκολο να ελέγξει το αποτέλεσμα ο ηθοποιός, δεν εξαρτάται από αυτόν, κάτι που φοβίζει, αφού δεν ελέγχεις το κείμενο, δεν ξέρεις τι θα παίξεις.
Είναι και οι οικονομικές συνθήκες δύσκολες;
Αυτό δεν χρειάζεται να το συζητάμε καν. Οι συνθήκες είναι τραγικές για όλους. Το δικό μας επάγγελμα ήταν πάντοτε ζορισμένο, απλά κάποια στιγμή παράγινε το κακό και αρχίσαμε να αντιμετωπίζουμε σοβαρά ζητήματα διαβίωσης και ειδικά το Κρατικό. Περνούσαμε καλοκαίρια, Πάσχα, Χριστούγεννα απλήρωτοι, τον χειμώνα απλήρωτοι σε θέατρα χωρίς θέρμανση, στο όριο της κατάρρευσης, όπως και σε όλους τους τομείς στην Ελλάδα.
Πέρα από τις θεατρικές σπουδές, έχεις και μουσικές σπουδές
Ναι, στον καλλιτεχνικό χώρο, έχω σπουδές πιάνου και φωνητικής και το έχω εντάξει πολλές φορές στην καριέρα μου.
Το τραγούδι εκφράζει κάτι διαφορετικό από την υποκριτική;
Για μένα όλα είναι έκφραση, δεν τα διαχωρίζω στο μυαλό. Πιστεύω ότι είναι ένας τρόπος να μοιραστείς τα συναισθήματά σου με τους συνανθρώπους σου είτε αυτό λέγεται παντομίμα, είτε μιούζικαλ, είτε θέατρο πρόζας, αρκεί να είναι γνήσιο αυτό που κάνεις.
Υπηρετείς κυρίως δραματικούς ρόλους, δεν σε έχουμε συνηθίσει στην κωμωδία
Ναι, τώρα τελευταία έχω κάνει κωμικούς ρόλους κυρίως με τον Τάσο Περζικιανίδη. Ο λόγος που έκανα αυτό τον ρόλο της Μαγδαληνής είναι επειδή με τον Τάσο κάναμε μια πολύ επιτυχημένη παράσταση όλο τον χειμώνα sold out στην Θεσσαλονίκη, «Του κουτρούλη ο γάμος» λεγόταν η παράσταση, και επειδή δουλέψαμε πάρα πολύ καλά μαζί και αγαπηθήκαμε και ταιριάξαμε, θέλαμε να συνεχίσουμε. Γι’ αυτό και στο επόμενο έργο που είναι πρωταγωνιστής ο Τάσος συμμετέχω κι εγώ με την ομάδα.
Συνεργάζεστε εύκολα οι ηθοποιοί μεταξύ σας;
Οι ηθοποιοί είμαστε ιδιόρρυθμοι, δεν είμαστε εύκολα πλάσματα. Έχουμε ο καθένας τις παραξενιές του. Όλοι οι ηθοποιοί είμαστε λίγο ανισόρροποι. Έχουμε διαταραχές και προβλήματα στον χαρακτήρα μας, αλλά ακριβώς επειδή το καταλαβαίνουμε νωρίς, έχουμε δουλέψει πάρα πολύ με τον εαυτό μας. Καταλαβαίνεις πολύ νωρίς ότι δεν είναι φυσιολογικό να επιλέγεις ένα τέτοιο επάγγελμα για την ζωή σου, για πολλούς λόγους. Το γεγονός ότι εκτίθεσαι τόσο σοβαρά, ότι ανεβαίνεις σε μια σκηνή και όλοι από κάτω θα πουν, είναι καλός ή είναι κακός, σε κάνει πολύ ευάλωτο και εύθραυστο. Έχει μια δόση διαστροφής η επιλογή ενός τέτοιου δρόμου. Σημαίνει ότι κάτι αποζητάς: την αγάπη, την προσοχή…;
Σου βγάζει μια αίσθηση λύτρωσης το τέλος μιας παράστασης;
Εξαρτάται από την παράσταση. Όσο περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς είναι το παρασκήνιο. Οι σχέσεις, δηλαδή, των ανθρώπων. Το θέατρο μέσα στο θέατρο. Η λύτρωση προέρχεται και από την συνεργασία την συγκεκριμένη. Μερικές φορές όταν η ομάδα λειτουργεί, έχει κοινό κώδικα, κοινό ‘’λεξιλόγιο’’, όταν επικοινωνείς ψυχικά με την ομάδα, επικοινωνείς και με το κοινό. Αυτό συνειδητοποιώ, ότι η λύτρωση μέσα στο θέατρο δεν προέρχεται από τον ρόλο, αλλά μέσα από την διαδικασία της κοινωνίας και της επικοινωνίας αυτού, τόσο μεταξύ των ηθοποιών πάνω στην σκηνή, και, όταν αυτή επιτυγχάνεται, τότε λειτουργεί και με τους από κάτω. Όταν δεν επιτυγχάνεται, είναι προβληματική και για το κοινό. Όταν αρχίζουν, δηλαδή, οι βεντετισμοί, τα εγωιστικά, η ανικανότητα να μοιραστείς αυτό που σου συμβαίνει με τον διπλανό σου, τότε αποκλείεται να μπορέσει αυτό να λειτουργήσει ευεργετικά για το κοινό, όσο μεταφυσικό και να ακούγεται.
Θεωρείς ότι ένας ηθοποιός είναι προτιμώτερο να είναι ταγμένος σε ένα είδος (δράμα, κωμωδία);
Όχι βέβαια. Θεωρώ ότι ένας ηθοποιός είναι καλό να εκπροσωπεί τον εαυτό του, να κάνει πράγματα που τον εκφράζουν. Αλλά επειδή είναι επάγγελμα και ζούμε από αυτό, δεν είναι εύκολο να το κάνεις. Αν δεν έχεις την οικονομική άνεση, δεν υπάρχει αυτή η πολυτέλεια των απόλυτων επιλογών και το καταλαβαίνεις κάποια στιγμή. Όσο πιο σκληρός είσαι με τον εαυτό σου και λες ότι ‘’όχι, δεν θα το κάνω αυτό’’, τόσες περισσότερες μούντζες θα φας μετά. Πρέπει να αποδεχτείς ότι θα κάνεις και πράγματα που δεν σε εκφράζουν κάποιες φορές. Το παιχνίδι παίζεται στο να είσαι έντιμος σε ότι κάνεις με το κοινό σου και με τον εαυτό σου. Να προσπαθήσω να το υπηρετήσω όσο καλύτερα μπορώ. Κι εγώ έχω μετανιώσει για προτάσεις που απέρριψα νεώτερη, γιατί δεν είχα υπολογίσει ότι κάποτε δεν θα έχω να φάω. Αν είχα λεφτά δεν θα έκανα τηλεόραση για κανένα λόγο, το υπογράφω.
Δεν σου αρέσουν κάποιες εναλλακτικές στην τηλεόραση, όπως παρουσιάσεις, διαφημίσεις κτλ;
Όχι, η αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν κάποια πράγματα παλιομοδίτικα και λίγο πιο αυθεντικά. Για παράδειγμα, αγαπώ πάρα πολύ την Βίκυ Φλέσσα, που έχει μια εκκεντρική θεματολογία, πιο ιντελεκτουέλ (διανοουμενίστικη), μου αρέσει.
Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο της Μαγδαληνής
Η Μαγδαληνή είναι μία ιερόδουλη. Η παράσταση του Μπάμπη Τσικληρόπουλου αναφέρεται σε τρεις ανθρώπους του περιθωρίου και υμνεί την φιλία. Δύο ρακοσυλλέκτες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δύο εκκεντρικοί και αντιθετικοί χαρακτήρες, όπως λειτουργεί συνήθως το δίδυμο των ανδρών –ψηλός, κοντός, χοντρός, λιγνός, ο έξυπνος και ο χαζούλης– ο ένας είναι κλειστός, ο άλλος είναι πιο αλέγρος και εύθυμος και εμφανίζεται μια γυναίκα στην ζωή τους, που είναι μια ιερόδουλη. Είναι δώρο, στην ουσία, του ενός φίλου προς τον άλλο, που έρχεται να ανδρώσει τον φοβικό του χαρακτήρα. Στην ζωή τους συμβαίνει και ένα τραγικό γεγονός, αφού τους πλησιάζει κάποιος να τους πάρει τα νεφρά, με το έργο να για την κατάντια του ανθρώπινου είδους. Μέσα στην σκοτεινιά όμως βλέπεις και την δύναμη της φιλίας και την ουμανιστική σκοπιά στα πράγματα. Είναι τρυφερό έργο. Ο ρόλος, παρότι σύντομος, έχει δύο σκηνές κωμικοτραγικές. Κάνω πρώτη φορά τον ρόλο μιας λαϊκής γυναίκας, ενώ συνήθως υποδύομαι την αριστοκράτισσα, και με έχει ιντριγκάρει ο κόντρα ρόλος, γιατί πρέπει να εμφανιστώ με άλλο κώδικα, όχι της αριστοκρατικής φυσιογνωμίας που γνωρίζει το κοινό. Είναι δύσκολο να αποτινάξεις κάθε φορά την εικόνα που έχει δημιουργήσει ο κόσμος, αφού μπαίνουμε στην λογική να είμαστε αυτό που οι άλλοι βλέπουν να είμαστε.
ΧΑΡΗΣ ΔΙΑΦΩΝΙΔΗΣ
