Εγκαινιάσθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1984. Τριάντα δύο δηλ. χρόνια ύπαρξης. Όχι όμως όλα λαμπερά. Δημιουργήθηκε με αγάπη για τους πολίτες και σεβασμό στο περιβάλλον, από το Δασαρχείο Ξάνθης, για λογαριασμό του Δήμου Ξάνθης, επί Δημαρχίας του αείμνηστου Κώστα Μπένη και Δασάρχου, του υποφαινόμενου. Υπήρξε κατά γενική ομολογία περίλαμπρο έργο μέγιστης αποδοχής που ομόρφαινε μια κρυφή γωνιά της Ξάνθης και που εξασφάλιζε σωματική και πνευματική ανάπαυση των επισκεπτών του.
Η μελέτη του, η κατασκευή και οργάνωσή του, έγινε σ’ έναν απερίγραπτα και απίστευτα άθλιο σκουπιδο-βραχότοπο, (μπάζα από την εκβάθυνση του παρακείμενου Κόσυνθου) απλησίαστο και άβατο στην κυριολεξία από άνθρωπο. Χρησιμοποιήθηκαν ακατέργαστα υλικά της φύσης, όπως, χώμα (μεταφέρθηκαν 20.000 κ.μ.), πέτρα (επιτόπιο γρανίτη), αγριόξυλο, χαλίκι ποταμίσιο, γρανιτένιοι ογκόλιθοι, φυσική ροή νερού υπό μορφή καταρράκτη, δασικά και καλλωπιστικά δέντρα και θάμνοι, υποταγμένα όλα, με αυστηρότητα, στην νομοτέλεια της φύσης.
Διατηρήθηκε στην δικαιοδοσία, και ευθύνη του Δασαρχείου επί μία πενταετία για την φύλαξη και προστασία του έως ότου μεγαλώσουν ικανοποιητικά τα εκατοντάδες πολυποίκιλα δέντρα και θάμνοι που φυτεύτηκαν. Όμως, οϊμέ. Αφ’ ότου παραδόθηκε στον Δήμο, το 1989, εγκαταλείφθηκε επί χρόνια παντελώς στην τύχη του με συνέπεια να περιέλθει σταδιακά σ’ ελεεινή κατάσταση.
Το 2001 εκδηλώθηκε επιτέλους από πλευράς του Δήμου – εν όψει της προϊούσας καταστροφής και κινδύνων ατυχημάτων – κάποιο ενδιαφέρον. Ωστόσο απογοητευτικό, αφού η μακροχρόνια εγκατάλειψη έδωσε τώρα την θέση της στην κακοποίηση. Η δασική βλάστηση υπέστη βάρβαρο, υπέρμετρο, κλάδεμα, καταπράσινοι θάμνοι εκριζώθηκαν, κακόγουστο, τελείως ξένο προς το περιβάλλον, περίπτερο εμφανίσθηκε, μπήκε η λαμαρίνα σε αντικατάσταση κεραμοσκεπής κλπ κλπ.
Η κακοποίηση συνεχίσθηκε το 2003 οπότε το Λιμνίο δέχθηκε και άλλο πλήγμα. Σε μεγάλο μέρος του ξεφύτρωσε – καλύπτοντας και δρόμο – ευμεγέθες τσιμεντοκρατούμενο, στεγάσμενο, Bar, αφού καταστράφηκαν προς τούτο καλαίσθητοι προστατευτικοί τοίχοι από λαξευμένες γρανιτόπετρες, αφού ξηλώθηκαν μακρόβιοι καταρράκτες κισσού, αφού η εντυπωσιακή πρωτότυπη βραχόβρυση βιάσθηκε βάναυσα και μετατράπηκε σε θλιβερό κλόουν, αφού, αφού…
Το Bar βέβαια, δεν απέδωσε, εγκαταλείφθηκε, όπως και όλοι οι χώροι του πολύπαθου Λιμνίου, με συνέπεια να εγκατασταθούν μονίμως τα σκουπίδια και η βρωμιά, επικίνδυνα πλέον και για την υγεία. Την τέτοια στενάχωρη πορεία του Λιμνίου την εστηλίτευσε η ταπεινότητά μου κατά καιρούς με σειρά άρθρων όπως στις 15-9-1991, 26-6-2003, 28-3-2005, 29-11-2011 (βλ. Εμπρός) ως υποχρέωσή μου καθ’ ότι το πονούσα σαν τέκνο μου. Αυτά για τότε, έως ότου έχουμε σήμερα, εν έτη 2016, το νέο ανασκευασμένο Λιμνίο που ήδη δόθηκε στην χρήση των επισκεπτών.
Λιμνίο, όμορφο και ευρύχωρο βέβαια, επηρεασμένο όμως από την σύγχρονη τεχνολογία με την χρήση εμφανούς τσιμέντου και την εγκατάσταση μεταλλικών ή και πλαστικών παιχνιδιών που αδυνατούν να εναρμονιστούν με το φυσικό περιβάλλον. Πλέον τούτων, στον πυρήνα του Λιμνίου, στην καρδιά του, στο πιο ευαίσθητο και δύσκολο μέρος του δηλ. όπου και η Λιμνούλα, δεν έγινε καμία επέμβαση διατηρώντας έτσι την προγενέστερη θλιβερή εικόνα της εγκατάλειψης και κακοποίησης. Ευελπιστείτε πως θα γίνει κι εδώ επέμβαση ωστόσο απαιτούνται ιδιαίτερη ευαισθησία και πολύ λεπτοί χειρισμοί.
Η επιχειρούμενη προσπάθεια παρουσίας βοτανικού κήπου στον χώρο μπορεί να ισχυροποιηθεί με περαιτέρω εμπλουτισμό βέβαια αλλά και με την ανάρτηση πινακίδων στα ήδη υφιστάμενα δέντρα και θάμνους που θα φέρουν την διεθνή (επιστημονική) και κοινή ονομασία τού είδους, το φυσικό του μέγεθος, τον βιότοπό του κλπ χαρακτηριστικά του.
Και κάτι τελευταίο. Τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν πρόκειται ν’ αποδώσουν αν δεν επιδειχθεί (όπως συνήθως γίνεται στην Χώρα μας) ο επιβαλλόμενος σεβασμός στον χώρο από μέρους των χρηστών – πολιτών πράγμα τ’ οποίο πρέπει να γίνει κάποτε βίωμά τους, βίωμά μας.
