Συναντήθηκαν μετά από 50 χρόνια οι απόφοιτοι του ’65 της Εκκλησιαστικής Σχολής Ξάνθης
Ξαναγιόρτασαν μαζί την εορτή των Ταξιαρχών, κάποιοι ως πανελλαδικά αναγνωρισμένοι ψάλτες πλέον
Η Μονή Ταξιαρχών Ξάνθης βρίσκεται βορειοδυτικά της πόλης της Ξάνθης σε υψόμετρο 150 περίπου μέτρων μέσα σε δάσος από ακακίες και πεύκα, κάτω ακριβώς από την βυζαντινή ακρόπολη της πόλεως, με την οποία φαίνεται ότι ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη. Είναι άγνωστη η χρονολογία ίδρυσής της, καθόσον δεν σώζεται καμιά επιγραφή, αλλά ούτε καμιά άλλη μαρτυρία ή ενθύμηση. Μόνο από το καθολικό (κεντρικός ναός) του μοναστηριού, με τις τοιχογραφίες που διασώζονται στο εσωτερικό του τρούλου του, μπορούμε να συναγάγουμε μερικές έμμεσες πληροφορίες. Ο ναός, από πλευράς ρυθμού, είναι βυζαντινός τρίκογχος με τρούλο και θυμίζει τον τρόπο της κατασκευής πολλών καθολικών των μοναστηριών του Αγίου Όρους. Ο τρόπος δε της κατασκευής του τρούλου (‘’τυφλός’’ με μικρούς φεγγίτες αντί μεγάλων παραθύρων) μαρτυρεί ότι πρόκειται για κτίσμα των μέσων του 16ου αιώνα. Της ίδιας εποχής φαίνεται να είναι και οι τοιχογραφίες -αν και αλλοιωμένες από την υγρασία- που υπάρχουν στο εσωτερικό του τρούλου. Από την ίδια εποχή και οι διασωζόμενες στο τέμπλο του ναού φορητές εικόνες, του Χριστού ως μεγάλου αρχιερέως και της Θεοτόκου. Η τελευταία, μάλιστα, είναι αμφιπρόσωπη, δηλαδή ζωγραφισμένη και από τις δύο πλευρές.
Από Μοναστήρι σε Ορφανοτροφείο και από στρατώνα σε Σχολή
Ο ναός του μοναστηριού άντεξε ακόμα και στους μεγάλους σεισμούς που συντάραξαν την Ξάνθη κατά το 1829 και είναι από τα μοναδικά κτίσματα που διασώθηκαν από εκείνο τον εγκέλαδο σ’ ολόκληρη την περιοχή. Η μονή μετά την μικρασιατική καταστροφή και την συσσώρευση των προσφύγων δόθηκε από την Μητρόπολη για να στεγάσει ορφανά, και ως Ορφανοτροφείο παρέμεινε μέχρι το 1936. Τότε μετατράπηκε σε στρατώνα μέχρι την είσοδο των Γερμανών στην πόλη (8 Απριλίου 1941). Μετά την απελευθέρωση και από το 1946 μέχρι και σήμερα στεγάζει την Εκκλησιαστική Σχολή και αποδείχθηκε φυτώριο, όπου μορφώθηκαν και αναδείχθηκαν στην κοινωνία επιφανείς κληρικοί, καθηγητές και επιστήμονες. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1975, πυρκαγιά αποτέφρωσε τις κτηριακές εγκαταστάσεις της Μονής. Οι νέες κτηριακές εγκαταστάσεις των διδακτηρίων του Γυμνασίου και του Λυκείου, των μαγειρείων, του εστιατορίου και των κοιτώνων ανεγέρθηκαν μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα (1976 οι κοιτώνες, όπου λειτουργούσαν και οι αίθουσες διδασκαλίας και το 1980 το σημερινό διδακτήριο).
Ιωβηλαίο της τάξης αποφοίτων του 1965
Μισό αιώνα μετά την αποφοίτησή τους, και αφού η ζωή του καθενός πήρε εντελώς διαφορετικούς δρόμους, αποφάσισαν να συναντηθούν στην Σχολή που τους ανέθρεψε πνευματικά και τους μόρφωσε οι απόφοιτοι της τάξης του 1965. Ως ημέρα για το αντάμωμα αυτό επέλεξαν την εορτή των Ταξιαρχών, στην οποία τιμάται ο ναός της Σχολής. Οι μαθητές της τότε επτατάξιας Εκκλησιαστικής Σχολής Ξάνθης με συγκίνηση αντίκρισαν τους παλιούς ‘’ομογάλακτους’’ συμμαθητές τους, έκαναν ένα νοητό ταξίδι στον χρόνο, ξεδιπλώνοντας μνήμες και εμπειρίες, όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές, που έμειναν χαραγμένες στο μυαλό. Το απόγευμα του Σαββάτου, τα στασίδια που άλλοτε έμοιαζαν μεγάλα για τους νεαρούς ιεροσπουδαστές, γέμισαν με μεσήλικες. Κάποιοι από αυτούς κράτησαν επαφή με το αναλόγιο, έχοντας αναδειχθεί μέσα σε αυτό το διάστημα σε μύστες της ψαλτικής τέχνης, με αναγνωρισιμότητα που ξεπερνά τα όρια της Ελλάδας. Μεταξύ αυτών, ο Ξανθιώτης πρωτοψάλτης, Φώτης Κετσετζής, που ζει πλέον στην Αθήνα, μετά από πολυετή και επιτυχημένη διδασκαλική παρουσία στην Σχολή Τιμίου Σταυρού Βοστώνης. Έτερος ντόπιος πρωτοψάλτης, που έψαλε στην ακολουθία, με πολύχρονη παρουσία στα αναλόγια των Αθηνών και σε μία από τις πιο γνωστές χορωδίες βυζαντινής μουσικής, ο κ. Δημήτρης Ζαϊτίδης. Τον χορό των ψαλτών πλαισίωσαν και άλλοι απόφοιτοι της σχολής άλλων ετών, όπως ο γνωστός πρωτοψάλτης και χοράρχης, Χαράλαμπος Μουζουρίδης.
Θυμήθηκαν με νοσταλγία και όσους συμμαθητές τους δεν βρίσκονται πλέον στην ζωή
Το πρωί της Κυριακής, μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, τελέστηκε μνημόσυνο στην μνήμη τριών αποφοίτων του ’65 που δεν βρίσκονται πλέον στην ζωή. Ο Αστέριος Γερομίχαλος, ο Γεώργιος Γιάντσος και ο Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης δεν έλειψαν από την συνάθροιση, αφού μένουν ζωντανοί στην μνήμη των συμμαθητών τους. Η ομήγυρη συγκεντρώθηκε εν συνεχεία στην αίθουσα εκδηλώσεων του διδακτηρίου της Σχολής, όπου, παρότι είχε προγραμματιστεί ομιλία από τον συνταξιούχο Φιλόλογο, Χρήστο Αλεξανδρίδη, με καταγωγή από την Ν. Κεσσάνη που διαμένει μόνιμα στην Καλαμάτα, έλαβε χώρα μια πολύ όμορφη και συγκινητική συζήτηση, με πρόσωπα και γεγονότα, αναμνήσεις ζωντανές, παρά το διάβα μισού αιώνα. Ανάμεσα σε αυτούς που έδωσαν το παρόν στο γιορτινό αντάμωμα οι απόφοιτοι του ’65: Πέτρος Αμπατζίδης, Ανέστης Δημητριάδης, Κωνσταντίνος Ηλιάδης, Αντώνιος Κελεκτσόγλου, Κωνσταντίνος Δουμπάς, Σταύρος Κόκκινος, Βασίλειος Δουλαπτσής και Βασίλειος Παπαδόπουλος. Μόνοι απόντες, που δεν ξεχάστηκαν από τους παρόντες, οι Αναστάσιος Φωκάς και Ευστράτιος Τσόνιας, ενώ πολλοί απόφοιτοι άλλων ετών δεν έχασαν την ευκαιρία της ξεχωριστής αυτής σύναξης.
ΧΑΡΗΣ ΔΙΑΦΩΝΙΔΗΣ
chdiafonidis@empros.gr
