Η δεύτερη ποιητική συλλογή του Τάσου Συμεωνίδη προτρέπει για μια… «δεύτερη ανάγνωση»
Τ. Συμεωνίδης: «Η δεύτερη ανάγνωση θα πρέπει να γίνει τρόπος ζωής»
Η πόλη της Ξάνθης μπορεί να καυχάται ότι έχει στους κόλπους της ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Και όχι μόνο ντόπιους καλλιτέχνες και εκπροσώπους της πνευματικής παραγωγής, αλλά εμπνευσμένα και δημιουργικά πρόσωπα που οι συγκυρίες της ζωής τους έφεραν στην Ξάνθη. Εδώ ρίζωσαν, δέθηκαν με τον τόπο και αγάπησαν την ιστορία και την ιδιαιτερότητά του. Συγγραφείς, ιστορικοί, ποιητές, μουσικοί, ζωγράφοι, τραγουδιστές, συνθέτες, γλύπτες προσφέρουν για χρόνια και δημιουργούν σε μια πόλη που τους έχει αγκαλιάσει και τους θεωρεί πλέον δικά της πνευματικά αναστήματα. Μέσα σ’ αυτή την χορεία εντάσσεται και ο γιατρός, Τάσος Συμεωνίδης. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, αλλά από το 1981 ζει και εργάζεται στην Ξάνθη, όπου διατηρεί μικροβιολογικό εργαστήριο. Ήταν μέλος του συγκροτήματος «Ghosts», ενώ έχει γράψει στίχους και μουσική για τον δίσκο «Εποχής χαράματα» πριν από δεκαπέντε χρόνια. Συνέθεσε επίσης την «Ωδή στους αιμοδότες», που ακούστηκε χορωδιακά κατά την αμφικτιονία της Ξάνθης, ενώ έγραψε και το τραγούδι «Άνθρωποι», που συμμετείχε στο φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης πριν από πέντε χρόνια.
Ένας πολυπράγμων γιατρός, υπηρέτης της μουσικής και της ποίησης
Ο Τάσος Συμεωνίδης δηλώνει ως κύρια ενασχόλησή του, πέρα από την ιατρική του ιδιότητα, την στιχουργική. Από μικρός ‘’σκαρώνει’’ στίχους για τραγούδια και πέρα από τους τέσσερεις δίσκους, που έχει ήδη ηχογραφήσει, έχει στο αρχείο του τραγούδια από διάφορα είδη μουσικής που αναμένουν να ηχογραφηθούν. Στιχουργός, συνθέτης και ενίοτε ερμηνευτής, είναι ένας τραγουδοποιός που δεν κομπάζει, ούτε θεωρεί τον εαυτό του ένα μεγάλο ταλέντο της μουσικής. Με αυτογνωσία και αφοπλιστική αυτοκριτική ομολογεί ότι αυτά που γράφει είναι καταθέσεις της ψυχής του. Στην πρώτη του ποιητική συλλογή, που είδε το φως της δημοσιότητας το 2010 με τίτλο «Μπαλκόνι στον 3ο», το μότο που συνόδευε τα ποιήματα ήταν: «Πάρε ένα κομμάτι γης και κάνε το χωράφι. Πάρε ένα φύλλο χαρτί και γράψε δυο κουβέντες. Πάρε το τίποτα και κάντο κάτι». Η δεύτερη ποιητική του κατάθεση με πρόσφατες δημιουργίες και τίτλο «Δεύτερη ανάγνωση» προτρέπει στην επανεξέταση των πραγμάτων, των ανθρώπων και των καταστάσεων. «Θα πρέπει η δεύτερη ματιά να γίνει τρόπος ζωής», μας λέει ο ίδιος σε συνομιλία που είχαμε με αφορμή την νέα αυτή έκδοση. «Όχι βιαστικές αποφάσεις και κρίσεις, αλλά ένα ξανακοίταγμα των πραγμάτων», ισχυρίζεται ο Τάσος Συμεωνίδης ότι θα μας ανοίξει άλλες προοπτικές και θα δώσει νέες οπτικές σε όσα θεωρούμε βέβαια και παγιωμένα.
Παρουσίαση της έκδοσης από τον Εκδότη-Βιβλιοπώλη, Μιχάλη Σπανίδη
Τάσος Συμεωνίδης: «Δεύτερη Ανάγνωση»
«Κι οι Θερμοπύλες και η Γραβιά,
απύθμενοι αιώνες, οι περήφανοι χειμώνες,
Θεοί και Παρθενώνες
κι ο Όμηρος,
πόσο ξένοι;»
Στην Πόλη-Αγορά της Ξάνθης όπου η Ιστορία δεν κουράστηκε ποτέ, να τις στέλνει εισβολείς, κατακτητές και βίαιους κουρσάρους, το παλίμψηστο της μνήμης, βρίσκει χώρο για την φωνή των ποιητών. «Αν τον χρόνο αφήσουμε, όπως παλιά να κυλά, ποιος ξέρει, η δεύτερη ανάγνωση, τρόπος ζωής ίσως, πιο εύκολα να γίνει». Ο ποιητής βουτηγμένος στην προσωπική του αισθητική, σκύβει ευλαβικά και αφουγκράζεται τις ανάγκες των εικονικών καιρών. Με κόπο και ευθύνη, ψηλαφεί με το βλέμμα του τα στραγγισμένα μας πρόσωπα, αφήνοντας ένα βαθύ αποτύπωμα. Παραμερίζοντας μέσα στο καθημερινό διάβα του ηλίου, με την κάθε ευκαιρία, την γοητεία του μικροβιολογικού του σύμπαντος, τραβάει από την τσέπη του τον αγαπημένο του στυλό για να μονομαχήσει με τις λέξεις.
«Όταν αρχίζουν οι σκέψεις
να στριμώχνονται στο κεφάλι σου,
να τις βγάλεις,
να τις γράψεις στο χαρτί.
Παρακαταθήκη,
για όσους σε ακολουθήσουν.
Υποθήκη,
για όσους σε υποπτεύονται.
Πιστοποίηση,
για όσους σε κατηγορήσουν.
Αποθήκη,
για όσους σε αγνοήσουν.
Θεμέλιο,
γι’ αυτόν που θα συνεχίσει»
Στο δεύτερο αυτό ποιητικό του βιβλίο ο Τάσος Συμεωνίδης καταπιάνεται με τις αξίες και τις σημασίες στιγμών του γίγνεσθαι. Πρόκειται για μια αίσθηση διάρκειας. Για μια αίσθηση καθοριστική. Το άγγιγμα.
«Και οι λέξεις που έμελλε ν’ ακούσεις, χαρμόσυνες,
βλέπεις εμείς,
τρυπούσαμε το χρόνο και βλέπαμε μέσα του,
δεν είμαστε θνητοί,
γι’ αυτό σε ξεγελάσαμε εύκολα.
Σε κάναμε δική μας, μ’ ένα φιλί στο μάγουλο,
και μια υπόσχεση του αέρα».
Στην γραφή του διακρίνω την υπομονή, την τόλμη, το ζύγιασμα. Συγγραφική δεξιοτεχνία δοκιμασμένη, σε συνδυασμό με την πύκνωση των σκέψεών του.
«Και η πόρτα κλειδωμένη,
το κλειδί λίγοι το ‘χουνε,
κι απ’ αυτούς,
οι μισοί στην τσέπη το ‘βαλαν γι’ αργότερα»
Ο ποιητής αναμετράτε με την ίδια του τη ζωή, με επώδυνη ειλικρίνεια. Οι τροπικότητες του έρωτα στην εκστατική τους στιγμή, του σταματάνε τον χρόνο και του λούζουν τα πάντα με φως.
«Πόσο πολύ οι κωμωδίες σε κορόιδεψαν,
στο χαμόγελο βλέπω το ψεύτικο.
Δεν πίστεψες τότε,
την πόρτα έκλεισες πίσω σου χωρίς αντίο,
και το γκαρσόν θυμάμαι,
είστε καλά δεσποινίς;»
Πλούσια συναισθηματικά κοιτάσματα με τα οποία ο ποιητής αποτολμά το μεγάλο άλμα της φυγής προς το σωτήριον φως. Διάθεση για ποίηση χαμηλών τόνων σε ονειρικά τοπία, μέσα από απρόσμενες οδούς, που σε προκαλεί να την ανακαλύψεις. Εξακολουθεί να ξαφνιάζει στην αναμέτρησή του με την καθημερινότητα. Δεν επιβάλει, υποβάλει.
«Λίγο φως στη χαραμάδα, της Ανάστασης λαμπάδα
πρωτεργάτης στον αγώνα,
με φωνές και δακρυγόνα.
Νίκη.
Πέσανε τα κάστρα.
Περπατώ με ράσα, άσπρα,
όμως σάπισαν τα μήλα,
και ξεράθηκαν τα φύλλα».
Τώρα που η Πόλη χάνει τις ανάσες της με την φυματική θεσμική συνείδηση, ο λόγος του ποιητή αποτελεί οξυγονοθεραπεία για την ενίσχυση της πρόσληψης πνευματικού στοιχείου.
«πρόσεχε,
μην βαρεθεί το αύριο και φύγει.
Στην προκυμαία ένας καπετάνιος
και μια μηχανή αναμμένη,
η θυσία έγινε και ο άνεμος ούριος θα ’ναι»
Isbn:978-960-6653-97-1/σχήμα:14χ21/σελίδες:112/τιμή:3,00
