ΕΠΙΣΤΟΛΗ (ανοικτή, ως λέγεται) ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ:

Φίλτατοι:

Η Κοινωνία μας αντιμετωπίζει, ως γνωστό, από πολλών ετών, φαινόμενα, διαρκούς, ποικιλόμορφης, διάβρωσης. Συνιστώσες αυτής συναθροίζονταν, χρόνο με τον χρόνο, βασανιστικά, στη ταπεινή μου σκέψη και πίεζαν. Επιζητούσαν απελευθέρωση. Έτσι, καταγράφηκαν , άτυπα, ορισμένες απ’ αυτές, απλές, συνήθεις, αθώες φαινομενικά και δημοσιεύθηκαν στις 5-12-1997 στο Εμπρός και λοιπές τοπικές Εφημερίδες, υπό τον τίτλο, “η Κοινωνία μας, μεταξύ αστείου και σοβαρού, άλλοτε και τώρα”.

Το 2004 επαναλήφθηκε η καταγραφή με νέες προσθήκες (Εμπρός κ.λ. εφημερίδες Ιανουάριος 2004). Το 2011 το ίδιο σκηνικό (Εμπρός 16-6-2011). Προέκυψε με αυτόν τον τρόπο μια όζουσα λίστα που βοούσε (και που βοά). Χωρίς ωστόσο να φθάνει σε ώτα ακουόντων. Τώρα, υφίσταται στο προσκήνιο, νέα, νεαρή, Κυβέρνηση. Με ανοιχτά ως διατείνεται ώτα. Και πολλά υποσχόμενη.

Τίθεται λοιπόν και απέναντί της η όζουσα τούτη λίστα, με την προσδοκία, ν’ απαλείφει, να σβήνει, απ’ αυτή, τις συνιστώσες της, έτσι ώστε να την μηδενίσει. Αν είναι δυνατό! Να το δούμε, να το πιστέψουμε και να το επαινέσουμε. Πρώτα όμως να δούμε την λίστα που είχε και έχει ως εξής:

1997

–Πάλαι ποτέ η εργατικότητα στο λεγόμενο Δημόσιο Τομέα αποτελούσε έπαινο. Σήμερα αποφεύγει κανείς να εμφανισθεί ως εργατικός, γιατί θα εισπράξει τον άλλο έπαινο. Μα (με το συμπάθιο) είσαι μ…..ς;

–Σ’ άλλες εποχές ερυθρίαζε κανείς (κοκκίνιζε ντε) αν τον κατηγορούσαν ότι έκλεψε, ότι καταχράστηκε. Σήμερα κοκκινίζει αν τον κατηγορήσουν ότι δεν έκλεψε, ότι δεν έβαλε χέρι στο δημόσιο χρήμα.

–Στους καιρούς μας:

Η διαφθορά έγινε κεκτημένο δικαίωμα.

Η αλήθεια, ποινικό αδίκημα.

Η φυγοπονία, εθνική αρετή.

Η ανηθικότητα, ηθική.

Η εγκληματικότητα, κοινωνική ανάγκη.

Η νομιμότητα, όνειρο απωθούμενο.

Η ντροπή, συναίσθημα κενό.

Ο σεβασμός, ξεχασμένη “κακιά” συνήθεια του παρελθόντος.

Α!. να μη ξεχάσουμε και την αξιοκρατία. Γι’ αυτήν βάλτε ότι ο νους σας κατεβάσει.

– Η έγκαιρη προσέλευση υπαλλήλων στις υπηρεσίες τους αποτελούσε υποχρέωσή τους. Τώρα συνιστά αντικείμενο μέχρι και χλευασμού. Για την αποχώρηση να μην το συζητάμε. Μα δεν ελέγχονται θ’ αναρωτηθείτε; Αφήστε το. Μην το ψάχνετε.

– Όλοι έχουμε ακουστά το σλόγκαν “ο αγώνας τώρα δικαιώνεται”. Πάει, εκσυγχρονίστηκε και αυτό. “Ο αγώνας έτσι δικαιώνεται” πλέον. Και μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε, το πώς δικαιώνεται.

– Επιθεωρητής, λέει, προκειμένου η λειτουργία του να είναι συμβατή με την εποχή μας, το φιλοσόφησε και κατέληξε στο, “δεν βγαίνω έξω” – προς τις υπηρεσίες δηλ. που πρέπει να ελέγχει – για να μην δω (τα παρατράγουδα που γίνονται) και αν τύχει και βγω κάνω πως δεν είδα, και ο νοών νοείτω.

-Αμ το άλλο! Ο διάλογος; των Κοινωνικών εταίρων; Μια άσπρη πέτρα γίνεται αντικείμενο τέτοιου διαλόγου. Μαύρη την λένε οι ισχυροί γιατί έτσι τους βολεύει. Λευκή επιμένουν οι ανίσχυροι. Και ο Κοινωνικός διάλογος καταλήγει με την συναίνεση (υποτίθεται) των Κοινωνικών εταίρων. Η άσπρη πέτρα είναι μαύρη.

– Κάποτε δεν έβρισκες στην υπηρεσία του τον αρμόδιο υπάλληλο για την υπόθεσή σου. Πλέον δεν βρίσκεις υπάλληλο για να πληροφορηθείς πού είναι ο αρμόδιος που ψάχνεις.

–Σε άλλες εποχές οι ελεγχόμενοι “φοβόντουσαν” τους έχοντας την εξουσία ελέγχου. Τώρα σφυρίζουν αδιάφορα. Το γιατί, να το μαντέψετε.

– Στους παλιούς καιρούς η αποδοτικότητα και παραγωγικότητα του Δημόσιου Τομέα στηρίζονταν εν πολλοίς στην φιλοπατρία, ως ελέγετο, ορισμένων, έστω, υπαλλήλων. Σήμερα έγινε και αυτό είδος εν ανεπάρκεια. Και οδηγείται στο εν ανυπαρξία.

Και μη χειρότερα. Αν μπορεί να υπάρξουν.

2004

Και όμως υπήρχαν και τα χειρότερα.

Μετά επτά χρόνια επαναδημοσιεύθηκε το άρθρο αυτό με θλιβερές όμως προσθήκες. Τις ακόλουθες:

–Για υπόθεσή σου καταφεύγεις στην δικαιοσύνη, μια και η Κρατική αναλγησία σε περιπαίζει. Δικαιώνεσαι. Αποκτάς δικαστική απόφαση για το δίκαιό σου. Αξιώνεις από την Κρατική εξουσία δικαίωση. Αμ δε. Άμα θέλουμε, σου διαμηνύουν. Έτσι, απλά, δημοκρατικά. Και άντε, κάνε τι θα κάνεις.

-Τι είπατε; Το περιβάλλον; Ανησυχείτε; Κακώς. Υπάρχει κι εδώ βελτίωση. Άλλοτε το καταστρέφανε στ’ όνομα της (δήθεν) ανάπτυξης. Σήμερα το καταστρέφουν στ’ όνομα της (δήθεν) προστασίας του.

-Έχει όμως και άλλα ο μπαχτσές αφού τώρα πλέον παράγει και :

1. oΑυθαιρεσία, ως τίτλο τιμής.
2. oΑλαζονεία, ως υποχρέωση των ημετέρων.
3. oΑπάτη, ως δημοφιλές άθλημα.
4. oΔιαπλοκή, ως Κρατική ιδεολογία.
5. oΑισχροκέρδεια, ως προσφιλή συνήθεια.
6. oΦακελάκι, ως φανερό μυστικό στις δοσοληψίες με το Δημόσιο.
7. oΛάδωμα (με τον εκλεπτυσμένο παρακαλώ και πολλά υποσχόμενο, νεότευκτο, τίτλο, γρηγορόσημο), ως καθημερινή και γενικευμένη, αναγκαία, υποταγή.

– Για την επιλογή των Προϊσταμένων των Δημοσίων Υπηρεσιών όμως δεν είπαμε τίποτα. Άλλωστε και τι να πούμε; Είσαι του Κόμματος (προσέξτε, του κόμματος, όχι κόμματος, μην παρεξηγηθούμε κιόλας) γίνεσαι Προϊστάμενος. Δεν είσαι, δύσκολα τα πράγματα (εκτός ελαχίστων, ανυπέρβλητων για το καθεστώς περιπτώσεων). Πώς; Είσαι αρχαιότερος και ικανότερος ή τέλος πάντων εξ ίσου ικανός με τον νεότερό σου Προϊστάμενο; Μην ανησυχείς. Υπάρχει εξασφαλισμένη, “τιμητική”, θέση και για σένα. Περιθώριο. Χωρίς καμιά πλέον προσφορά. Έλα, μην παραπονιέσαι. Ο μισθός, μισθός. Άκοπος τώρα. Μην είσαι αχάριστος!.

Εξ άλλου γιατί διαμαρτύρεσαι; Η επιλογή των Προϊσταμένων γίνεται από τους ίδιους τους υπαλλήλους, από τα πενταμελή Υπηρεσιακά Συμβούλια, όπου, πάντα, τα τρία τουλάχιστον μέλη (μέσα σ’ αυτά και ο Πρόεδρος) ανήκουν στο κυβερνητικό καθεστώς. Τί; Δεν είναι έντιμο το σύστημα; Δεν ξέρεις μου φαίνεται τι σου γίνεται. Άντε, αρκετά ασχολήθηκα με σένα.

Αυτά. Και μη χειρότερα. Αν μπορεί να υπάρξουν. Θα δούμε. Εν καιρώ. Στην Γ’ Έκδοση.

2011

Και να φίλτατοι που από το 1997 περάσαμε στο 2004 και απ’ αυτό φθάσαμε στο 2011. Με την Κοινωνία μας όμως πάντα αφημένη ή ξεχασμένη στην “ευδαιμονία” της διάβρωσής της.

Η διαφθορά, η διαπλοκή, το ψεύδος, η απωθούμενη αλήθεια, η εγκληματικότητα, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, η ανεργία, η αναξιοκρατία, η πελατειακή σχέση, η φτώχεια, η, η, αποσαθρώνουν ακόμη περισσότερο την Κοινωνία μας. Την πάλαι ποτέ, φτωχή μεν, με ιδανικά δε.

Τί ιδανικά μπορεί και πρέπει να έχουν σήμερα οι νέοι μας; Τα του χρηματιστηρίου, τα βατοπεδινά, τα της Ζήμενς, τα των υποβρυχίων, τα, τα λεφτά υπάρχουν, τα, τα φάγαμε όλοι μαζί, την ανεργία, την επίπλαστη ευδαιμονία που ασύστολα και εγκληματικά προσφέρθηκε (ελάτε να πάρετε – αφελείς – δάνεια για ταξίδια, γιορτές, διακοπές, Ι.Χ. …), την πολιτική υποκρισία;

Αιδώς Κύριοι (και με συγχωρείτε για το δεύτερο). Αιδώς, που οδηγήσατε (ηθελημένα ή αθέλητα, το ίδιο βαρύ είναι), ή αφήσατε την Κοινωνία στην διάβρωση αυτή. Αιδώς, που δεν βάλατε φραγμούς στην διάβρωση τούτη. Και άντε να την συμμαζέψετε τώρα.

Υ.Γ. Ζητείται εκ προοιμίου συγνώμη από κάθε ενδιαφερόμενο αν τα πράγματα δεν είναι έτσι (που όμως έτσι είναι).

Ξάνθη 1 Μαρτίου 2015

Ιωάννης Γκεβρέκης

Επίτιμος Δασάρχης