Η Άλκη Ζέη μίλησε στο «Ε» για το νέο της βιβλίο «Με μολύβι φάμπερ νούμερο 2», για τα πρώτα της βήματα στην συγγραφή βιβλίων, για την σχέση των παιδιών με τα βιβλία, αλλά και για το πώς νιώθει για την επιτυχία που σημειώνει ακόμα και σήμερα το πρώτο της βιβλίο
Το Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης φιλοξένησε την Παρασκευή 11 Απριλίου μια από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες συγγραφείς και πεζογράφους, με τα βιβλία της οποία μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων. Ο λόγος, φυσικά, για την Άλκη Ζέη, που με το πρώτο βιβλίο της, πριν πενήντα χρόνια, αποτέλεσε το σταθμό στην παιδική μας λογοτεχνία, μυώντας για πρώτη φορά τον ανήλικο αναγνώστη στον πολιτικό προβληματισμό. Μαζί με τη παιδική της φίλη Ζωρζ Σαρή, καθιέρωσαν ένα νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος. Η ίδια μάλιστα έχει κερδίσει πολλά βραβεία, ενώ τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες.
Μικροί και μεγάλοι θαυμαστές της πλημμύρισαν την αίθουσα κουβαλώντας μαζί τους βιβλία για να υπογράψει η αγαπημένη τους συγγραφέας αλλά και αναμνηστικά δώρα για να της χαρίσουν. Το «Ε» συνάντησε την συγγραφέα λίγο πριν την εκδήλωση και μίλησε μαζί της.
«Ε»: Είμαστε σήμερα εδώ στην παρουσίαση του νέου σας βιβλίου «Με μολύβι φάμπερ νούμερο 2», το οποίο είναι αυτοβιογραφικό, όπως και άλλα βιβλία σας. Πως αποφασίσατε να μοιραστείτε με το κοινό αυτό το κομμάτι της ζωής σας;
Α.Ζ: Αποφάσισα να το γράψω, γιατί νομίζω πως έχω ζήσει σε σημαντικές εποχές για τον τόπο μας και έχω συναντήσει σημαντικούς ανθρώπους. Ανθρώπους, που όταν τους συνάντησα δεν ήταν οι μεγάλοι που έγιναν μετά. Έτσι, σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να τους γνωρίσουν και οι επόμενες γενιές.
«Ε»: «Το καπλάνι της βιτρίνας» αποτέλεσε σταθμό στην παιδική μας λογοτεχνία. Μέχρι τότε υπήρχαν τα παραμύθια και τα βιβλία για ενήλικες. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε στην συγγραφή του;
Α.Κ.: Όταν έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, «Το καπλάνι της βιτρίνας», δεν ήξερα ότι έγραφα βιβλίο για παιδιά. Διηγούμουνα αυτές τις ιστορίες στα παιδιά μου, τα οποία δεν θέλανε να τους λέω παραμύθια, αλλά τι έκανα εγώ με την αδερφή μου μικρές στην Σάμο, λέω ας τα γράψω. Ακόμα και ο εκδότης δεν ήξερε τι βιβλίο είναι και η πρώτη έκδοση έγραφε βιβλίο για νέους, γιατί ακριβώς δεν υπήρχαν βιβλία για τις ηλικίες λίγο πιο μεγάλες. Ύστερα, όταν είδα την απήχηση που είχε στα παιδιά, κατάλαβα ότι μπορώ να γράψω βιβλία για αυτές τις ηλικίες.
«Ε»: Τα παιδιά διαβάζουν βιβλία;
Α.Ζ.: Τα παιδιά διαβάζουν εκεί που υπάρχει ένας δάσκαλος που είναι παθιασμένος με το βιβλίο και βρίσκει χίλια δυο κόλπα για να πέσουν στην παγίδα να διαβάσουνε. Από μόνα τους γενικά δεν διαβάζουν.
«Ε»: Το πρώτο σας βιβλίο το γράψατε το 1963. Σήμερα, 50 χρόνια μετά, διαβάζεται ακόμα. Πως νιώθετε για αυτό;
Α.Ζ.: Δεν είναι κάτι που έκανα επίτηδες. Φαίνεται πως όλες οι γενιές βρίσκουν κάτι ενδιαφέρον. Ένα κομμάτι του εαυτού τους.
«Ε»: Θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες σας από την πόλη μας;
Α.Ζ.: Ναι. Θα ήθελα να πω ότι στην Ξάνθη έχω έρθει πολλές φορές και έρχομαι πάντα με πολλή χαρά.
Γεωργία Ταραξοπούλου
