Μακρινό όνειρο η κυβερνώσα Αριστερά;

Είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο με τα μέχρις στιγμής δεδομένα να σχηματιστεί στο εγγύς μέλλον κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Και το λέω αυτό διότι ακούγεται από κάποιες πλευρές ότι αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε να γίνει ακόμη και μετά τις συναντήσεις με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε ανύποπτη στιγμή ακόμη και πριν τις επόμενες εκλογές που τελικά προκηρύχθηκαν. Η κυβέρνηση προσωπικοτήτων δεν έγινε δεκτή από την ΔΗΜΑΡ, με δεδομένο βέβαια ότι δεν θα υπήρχε κάποιο πρόβλημα αν συμμετείχε σε αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηρίστηκε βέβαια από τον κο Κουβέλη ως πολιτική ήττα. Έτσι, όπως βλέπουμε, η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ καθίσταται αναγκαία προϋπόθεση τουλάχιστον για την ΔΗΜΑΡ, σε κάθε περίπτωση σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης ή κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ή όπως θέλετε πέστε την.
Η αίσθηση που έχω από την συνομιλία μου με αρκετά στελέχη της ΔΗΜΑΡ μετά την ανακοίνωση των νέων εκλογών, ήταν ότι όλα κρίθηκαν στις κινήσεις Τσίπρα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ – κατά την γνώμη τους – απώλεσε την σημαντική ευκαιρία που  είχε για τον σχηματισμό κυβέρνησης Αριστεράς. Στο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια έχουν διαφορετική άποψη και μάλλον στηλιτεύουν την προσπάθεια που έγινε μετά την κλήση των πολιτικών αρχηγών από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, καθώς σύμφωνα με τα λεγόμενά τους «το μέλλον της χώρας το καθορίζουν, όπως φαίνεται, οι τραπεζίτες». Το καθόρισαν όμως ή αυτά ήταν μόνο προεκλογικά προπετάσματα καπνού; Και πως τελικά δεν τελεσφόρησε η – κατά την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ – «προγραμματική συμφωνία» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ;
Παρατηρούμε λοιπόν μια διαφορετικά αντιμετώπιση της πολιτικής κατάστασης από ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ, μια αντιμετώπιση που έφερε και φέρνει τα δύο αυτά κόμματα σε πολλές των περιπτώσεων σε οριακή σύγκρουση,  που αποτυπώνεται ειδικά στα τηλεοπτικά πάνελ. Δεν ξέρω αν αυτή η σύγκρουση χαράσσει ή προδιαγράφει και το μέλλον της Αριστεράς – με δεδομένη της αποστασιοποίηση του ΚΚΕ – γεγονός όμως είναι ότι σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένα σαφές ρήγμα στις σχέσεις ΔΗΜΑΡ-ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορούσε μόνο με ένθεν και ένθεν μείωση της  έντασης  να απαλειφθεί στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται μετά τις εκλογές. Οι του ΣΥΡΙΖΑ απορούν συνεχώς και λένε ότι πιέζονται από την ΔΗΜΑΡ να συρθούν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με τα κόμματα του μνημονίου (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), και εξακολουθούν να διακηρύττουν σε όλους τους τόνους ότι το μνημόνιο πρέπει να καταγγελθεί ή στην χειρότερη περίπτωση να αναπροσαρμοστεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άφησε κάποιο παράθυρο ανοιχτό για την δημιουργία κυβέρνησης προσωπικοτήτων, καθώς αυτό μάλλον θα ήταν ανακόλουθο με την πολιτική του και η συμμετοχή του σε αυτή θα πρόδιδε την λαϊκή ψήφο. Αλλά και η δημιουργία της κυβέρνησης αυτής δεν συζητήθηκε περαιτέρω. Μήπως όμως βιάστηκαν πολύ στον ΣΥΡΙΖΑ, θα έλεγα εγώ, αναφορικά με  την άποψή τους περί του ρόλου της ΔΗΜΑΡ;
Πριν από λίγες ημέρες από το γραφείο τύπου του κόμματος ανακοινώθηκαν τα εξής: «Από τις δηλώσεις του κ. Βενιζέλου κατά την σημερινή συνάντηση του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, έγινε σαφές πως υπάρχει προγραμματική συμφωνία ανάμεσα στην ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜ.ΑΡ για τη συγκρότηση κυβέρνησης. Εκτιμούμε πως πρόκειται για μία προσπάθεια συνέχισης της μνημονιακής πολιτικής. Είναι όμως αδιανόητο και πρωτάκουστο να θέτουν ως προϋπόθεση για την συγκρότηση μιας τέτοιας κυβέρνησης, τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ που ως γνωστόν αντιμάχεται την άδικη και καταστροφική πολιτική του μνημονίου και κατέθεσε με σαφήνεια πριν και μετά τις εκλογές την δική του εναλλακτική προγραμματική πρόταση».
Με λίγα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει στο ίδιο τσουβάλι ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΔΗΜΑΡ. Δεν αποδείχθηκε όμως λίγο βιαστική αυτή η διαπίστωση, με δεδομένο ότι ο Φώτης Κουβέλης δεν προέβη τελικά σε καμία παραχώρηση ή συναίνεση σε κυβερνητικό σχήμα, από την στιγμή που δεν συμμετείχε  ο ΣΥΡΙΖΑ; Τα γεγονότα δείχνουν πως η ΔΗΜΑΡ θεωρεί απαραίτητη την συμμετοχή του ενώ ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την θέλει. Με δεδομένο όμως ότι ο όρος αυτός ήταν απαράβατος για τον αρχηγό της ΔΗΜΑΡ, κάθε προσπάθεια από τους υπόλοιπους για τον σχηματισμό κυβέρνησης απέβη άκαρπη. Η μετριοπαθής στάση της ΔΗΜΑΡ δεν σημαίνει βέβαια και απόκλιση από τις θέσεις του κόμματος για την απαγκίστρωση από το μνημόνιο. Η  διαφορά έγκειται στον δρόμο που επιλέγεται αναφορικά με την άσκηση αντιμνημονιακής πολιτικής.
Από τα παραπάνω συνάγεται αυτό που είχα από μέρες πει, ότι αργά ή γρήγορα θα βαδίζαμε ούτως ή άλλως προς εκλογές. Δεν απομένει παρά να δούμε αν επιβεβαιωθούν και στην πράξη τα δημοσκοπικά σενάρια περί αύξησης του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ και κατάκτηση ακόμη και της πρώτης θέσης στις εκλογές αυτές. Γιατί τότε, τα δεδομένα θα αλλάξουν άρδην και τα δύο κόμματα του μνημονίου θα ψάχνουν απεγνωσμένα για λύσεις. Λέτε για τον λόγο αυτό να έσπευσαν για κυβέρνηση εθνικής ενότητας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ; Στον ΣΥΡΙΖΑ λένε πως ναι. Γεγονός είναι ένα: τα ποσοστά του εν λόγω κόμματος δεν θα μείνουν στάσιμα και θα έχουμε μάλλον, όπως φαίνεται, την κατάκτηση της πρώτης θέσης. Αυτό το σταθμίζουν ήδη στην Κουμουνδούρου. Δεν σημαίνει όμως με αυτό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έπραξε σωστά από πολιτικής άποψης στην δεδομένη χρονική στιγμή. Μάλλον σκέφθηκε πως μπορεί να αυξήσει την δύναμή του και τίποτε περισσότερο.
Στην Ιπποκράτους και την Συγγρού, από την άλλη, το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει επικίνδυνα. Δεν απομένει παρά ένας σχεδόν μήνας μέχρι τις εκλογές. Αυτό που δεν θα ήθελε κανείς σε καμία περίπτωση, θα ήταν μια νέα ακυβερνησία. Γιατί η κάλπη κρύβει πάντα εκπλήξεις και η κυβερνώσα Αριστερά ενδέχεται και πάλι να παραμείνει μακρινό όνειρο.

Φίλιππος Ζάχαρης
(phil.zaharis@gmail.com)