Του Σοφοκλή Δοδόπουλου
πρώην Διευθύνοντος Συμβούλου ΣΕΚΑΠ ΑΕ
Το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής, 23 Μαρτίου, μαζί με πολλούς συγγενείς, φίλους και συνεργάτες του, αποχαιρέτησα για το τελευταίο του ταξίδι τον Ηλία Σεϊτανίδη, στη γενέτειρά του, Αμισιανά Καβάλας.
Για το έργο του ως προέδρου της ΣΕΚΑΠ δεν έκρινα κατάλληλο τον εαυτό μου να πει κάτι, παρά το ότι (αλλά και επειδή) υπήρξα στενός του συνεργάτης για επτά περίπου χρόνια. Αυτό ας το κρίνουν τρίτοι με αδιάψευστους μάρτυρες τα καταγεγραμμένα στοιχεία στους ετήσιους ισολογισμούς της καπνοβιομηχανίας 1994-2000, αναφορικά με την έκταση των εργασιών, το ύψος των επενδύσεων, την οργάνωση και κυρίως την προώθηση και προβολή της εταιρείας, τόσο στην εσωτερική όσο και ιδιαίτερα στην παγκόσμια αγορά.
Το μόνο, όμως, που υποχρεώνομαι να σημειώσω είναι ότι ο Ηλίας Σεϊτανίδης κατά το διάστημα της θητείας του στη ΣΕΚΑΠ κατέβαλε κάθε προσπάθεια που του επέτρεψαν οι φυσικές και πνευματικές του δυνάμεις, που κατά γενική ομολογία, υπήρξαν σημαντικές, χωρίς ωστόσο και αυτός να έχει εξαιρεθεί από τον κανόνα του «ουδείς αλάνθαστος», που ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει πάντοτε για κάθε κοινό θνητό.
Τόσο στον αυλόγυρο της εκκλησίας όσο και στην πόλη της Ξάνθης όπου διανυκτέρευσα, συνάντησα πολλούς υπαλλήλους και στελέχη της ΣΕΚΑΠ, στα πρόσωπα των οποίων διέκρινα έντονη ανησυχία αλλά και ανθρώπινη αγωνία για την πορεία και την τύχη της καπνοβιομηχανίας, που οδεύει, καθώς μου είπαν, οι περισσότεροι προς εκκαθάριση και διάλυση!
Κάποιοι μάλιστα δεν έκρυψαν την κατ’ αυτούς ανεξήγητη τουλάχιστον συμπεριφορά των εκπροσώπων των δύο μεγαλύτερων μετόχων της ΣΕΚΑΠ, που ο μεν ένας (ΑΤΕ), στην προσπάθειά του να πουλήσει τις μετοχές του, τραυμάτισε βαρύτατα την εταιρεία με τη διακοπή της χρηματοδότησής της σε κρισιμότατη χρονική περίοδο, ενώ ο άλλος (ΣΕΚΕ) με την παρατεταμένη παρελκυστική συμπεριφορά του, αφήνει να εννοηθεί πως διεκδικεί να της δώσει τη χαριστική βολή!
Βαρείς -κατά τη γνώμη μου- χαρακτηρισμοί, που εξηγούνται όμως από την αγωνία και απελπιστική θέση που βρίσκονται ως εργαζόμενοι. Οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν τον χειρότερο φόβο. Τον φόβο της επόμενης ημέρας.
Ανάλογη όμως ανησυχία εκφράζει, όπως διαπίστωσα, και ο επαγγελματικός και εμπορικός κόσμος της Ξάνθης γνωρίζοντας την οικονομική συμβολή της ΣΕΚΑΠ, όχι μόνο στην πόλη τους αλλά και στην ευρύτερη ευαίσθητη εθνικά περιοχή, που δοκιμάζεται από πρωτοφανή ύφεση και ανεργία.
Με αφορμή αυτές τις συναντήσεις, με το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση που έχω προς όλους τους εμπλεκόμενους φορείς (ΣΕΚΕ, ΑΤΕ και ΣΕΚΑΠ) καθώς και προς τους υπαλλήλους της τελευταίας, καθότι υπήρξα α) υπότροφος της ΣΕΚΕ με τη βοήθεια της οποίας έχω σπουδάσει, β) υπάλληλος και στέλεχος της ΑΤΕ και γ) διευθύνων σύμβουλος της ΣΕΚΑΠ, επιθυμώ να παραθέσω με απόλυτη ειλικρίνεια και ψυχρή λογική τον παρακάτω απλό συλλογισμό μου, που μου επιτρέπει να αντλήσω αλλά και να μεταδώσω αισιοδοξία για την τελική έκβαση του κρισιμότατου πράγματι προβλήματος που λέγεται «ΣΕΚΑΠ», όπως αυτό διαμορφώθηκε.
Πριν από 37 περίπου χρόνια, ένας απλός τότε βουλευτής της Ξάνθης και μάλιστα εκτός κυβερνητικής παράταξης, ο αείμνηστος Αλέξανδρος Μπαλτατζής, κατόρθωσε να κινητοποιήσει όλο τον πολιτικό, συνεταιριστικό και υπηρεσιακό κόσμο της Ελλάδας για να δημιουργήσει το μεγαλύτερο συνεταιριστικό εγχείρημα της χώρας και την πρώτη συνεταιριστική καπνοβιομηχανία όλου του κόσμου!
-Έπεισε πρώτα απ’ όλα την τοπική διοίκηση με τον τότε δήμαρχο, Β. Βασιλειάδη, να εκχωρήσει την οικοπεδική έκταση των 130 περίπου στρεμμάτων.
-Ζήτησε από τον τότε Υπουργό Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελο Αβέρωφ, να άρει την προηγηθείσα επί του οικοπέδου επίταξη του χώρου για στρατιωτικούς σκοπούς.
-Πέτυχε τη χρηματοδότηση του έργου από τον διοικητή της ΑΤΕ, Αδαμάντιο Πεπελάση, συνολικού ποσού 400 περίπου εκατ. δραχμών.
-Με παραστάσεις στον διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος, Ξεν. Ζολώτα, κατόρθωσε την απόδοση του δανείου, που είχε ακυρωθεί για τυπικούς λόγους από την αρμόδια νομισματική επιτροπή και
-τέλος, με δικές του ενέργειες κατόρθωσε να υπαγάγει την επένδυση στον αναπτυξιακό νόμο 289/76.
Για την ολοκλήρωση, όμως, αυτού του τεράστιου για την εποχή του έργου, ο Αλ. Μπαλτατζής είχε κατορθώσει να πείσει για τη σκοπιμότητά του και να έχει συμπαραστάτες όχι μόνο τον πρόεδρο της αξιωματικής τότε αντιπολίτευσης, αλλά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Καραμανλή, η συμβολή του οποίου υπήρξε αποφασιστική.
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, δηλαδή τη συστράτευση και συνεργασία τόσων φορέων, ατόμων και πολιτικών στελεχών διαφορετικού μάλιστα χώρου, που συνετέλεσαν στη δημιουργία της ΣΕΚΑΠ, μου είναι τελείως αδιανόητο να μην πιστεύω ότι και οι σημερινοί ίδιοι φορείς και κυρίως οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων της ίδιας πόλης αλλά και της ευρύτερης περιοχής, που μάλιστα κατείχαν και κατέχουν υπουργικά και άλλα υψηλά αξιώματα, δεν θα κατορθώσουν να πράξουν το ελάχιστο για τη ΣΕΚΑΠ, δηλαδή να διατηρήσουν ζωντανή την παραγωγική της διαδικασία.
Άλλωστε, δεν αποτελεί μυστικό ότι οι κομματικοί παράγοντες δεν ήταν και ούτε είναι άμοιροι ευθυνών της χρηστής ή μη διοίκησης της ΣΕΚΑΠ, εξαιτίας της άμεσης ή έμμεσης ανάμειξής τους στην επιλογή και εκλογή (ουσιαστικά στο διορισμό) των διοικητικών της συμβούλων μέσω των δύο μεγαλύτερων μετόχων της και κυρίως της ΑΤΕ.
Κατά συνέπεια και εξ αυτού του γεγονότος, αισιοδοξώ ότι θα πράξουν αυτό που θα σώσει την καπνοβιομηχανία και θα λυτρώσει τους εργαζομένους αλλά και πλειάδα συνεργαζομένων με αυτήν.
Εάν ο παραπάνω συλλογισμός μου βασίζεται σε λογικά και πραγματοποιήσιμα στοιχεία ή αποτελεί μόνο διακαή μου πόθο, φρούδα ελπίδα μου ή και ασυγχώρητη για την εμπειρία μου αφέλεια, θα φανεί πολύ γρήγορα.
